ಆಡುಗೂಳಜ್ಜಿ

CqÀÄUÀƼÀfÓ

       d£À¥ÀzÀ PÀvÉUÀ¼À s ¸¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°è CqÀÄUÀƼÀfÓAiÀÄ PÀvÉUÀ¼ÀÄ JA§ ªÀiÁvÀ£ÀÄß ¤ÃªÀÅ PÉüÀÄwÛÃj. DUÀ F CfÓ PÀvÉUÁwðAiÉÄAzÀÄ ¤ÃªÀÅ ¨sÁ«¸ÀÄwÛ¢ÝgÀ§ºÀÄzÀÄ. . DzÀgÉ F CfÓ PÀvÉUÁwðAiÀÄ®è, d£À¥ÀzÀ PÀvÉUÀ¼ÀÄ ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°èEªÀgÀÄ C°èAiÀÄ  MAzÀÄ ¥ÁvÀæªÀiÁvÀæ.  PÀvÉAiÀÄ°è£À MAzÀÄ ¸ÀAzÀ¨sÀð ªÀÄÄAzÀĪÀjAiÀÄĪÀzÀPÉÌ CªÀ¼ÀÄ w½zÉÆà w½zÉAiÉÆà PÁgÀtªÁUÀÄvÁÛ¼É. w½zÉÆà w½AiÀÄzÉAiÉÆà CAzÀgÉ PÀvÉAiÀÄ°è gÁdPÀĪÀiÁgÀ, gÁdPÀĪÀiÁj, ¥ÀæzsÁ¤ ªÀÄUÀ, ¸ÀgÀzÁgÀ£À ªÀÄUÀ¼ÀÄ, ¸ÁªÀiÁ£Àå ºÀÄqÀÄUÀ, AiÀiÁªÀÅzÉà CfÓAiÀÄ ¥ÉzÀÝ ªÉƪÀÄäUÀ ªÀÄvÀÄÛ CgÀªÀÄ£ÉAiÀÄ ªÀiÁ½UÉAiÀÄ°ègÀĪÀ ¥À®èAUÀzÀ ªÉÄÃ¯É ¥ÀªÀr¹gÀĪÀ K¼ÀÄ ªÀÄ°èUÉ vÀÆPÀzÀ gÁdPÀĪÀiÁj. EvÁå¢ ®ªÀégÀÄUÀ¼À ®ªï PÉù£À°è CªÀ¼ÀÄ PÁt¹PÉƼÀÄîvÁÛ¼É. DzÀgÉ CqÀÄUÀƼÀfÓAiÀÄ PÉ®¸À ®ªï PÉøÀ£ÀÄß ¥ÀmÁ¬Ä¹ PÉÆqÀĪÀzÀ®è. ªÀÄÆ®vÀB CªÀ¼ÀÄ vÀ£Àß ºÉÆmÉÖ ¥ÁrUÁV gÁdPÀĪÀiÁjUÀÆ CxÀªÁ ªÉÄÃ¯É ºÉýzÀ ¸ÀÄgÀ¸ÀÄAzÀjAiÀÄjUÉÆÃ, ºÀÆzÀAqÉ PÀnÖ MAiÀÄÄÝ PÉÆlÄÖ CªÀ½AzÀ CQÌ, ªÉÄt¸ÀÄ ¥ÀqÉzÀÄ §gÀĪÀ ¸ÁªÀiÁ£Àå CfÓ. DzÀgÉ F CfÓ ºÉÆÃV§gÀĪÀ vÁt AiÀiÁªÀÅzÉAzÀÄ w½zÀ UÀAqÀÄ ®ªÀégÀÄUÀ¼ÀÄ CfÓAiÀÄ ºÀÆ §ÄnÖAiÀÄ°è aÃn §gÉ¢lÄÖ vÀªÀÄä EgÀÄ«PÉAiÀÄ£ÀÄß §gÀÄ«PÉAiÀÄ£ÀÄß CAvÀB¥ÀÅgÀzÀ ªÀiÁ½UÉAiÀÄ ªÉÄð£ÀªÀ½UÉ gÀªÁ¤¸ÀÄvÁÛgÉ. ªÀÄÄAzÉ PÀvÉ ¸ÀPÁgÁvÀäPÀªÁV QæAiÀiÁvÀäPÀUÉƼÀÄîvÀÛzÉ. »ÃUÉ ¥ÉæêÀÄ PÀvÉAiÀÄ°è «ÄrAiÉÄÃlgï PÉ®¸À C«îUÉ CAiÀiÁavÀªÁV§A¢gÀĪÀzÉà ºÉZÀÄÑ. . DzÀgÉ EªÀ¼À ¥ÀæªÀÄÄR PÉ®¸À PÀƼÀ£ÀÄß CqÀĪÀÅzÀÄ. PÀƼÀÄ JAzÀgÉ C£Àß. CqÀĪÀ PÀƽUÉ- C£ÀßPÉÌ -Hl JA§ GvÀÛªÀÄ CxÀð«zÀÝ PÁ®zÀ CfÓAiÀĪÀ¼ÀÄ.  zÁjºÉÆÃPÀjUÉ PÀƼÀ£ÀÄß ClÄÖ §r¸ÀĪÀ¼Éà CqÀÄUÀƼÀfÓ. EªÀ¼ÀÄ ¥ÁæaãÀ d£À¥ÀzÀ ¸Á»vÀåzÀ PÁ®zÀ PÀÄPï. ªÀÄAUÀ¤AzÀ ªÀiÁ£ÀªÀ£ÁzÀ J£ÀÄßvÉêÉ. £ÀA§ÄvÉÛÃªÉ C®èªÉà ºÁA, ºÁUÉAiÉÄÃ. ZÀAzÀæ¯ÉÆÃPÀPÉÆÌÃ, ªÀÄAUÀ¼À¯ÉÆÃPÀPÉÆÌ ºÉÆÃV ºÉÆmÉ¯ï ºÁPÀ¨ÉÃPÀÄ JA§ EgÁzÉAiÀÄ°èzÀÝ DzsÀĤPÀ GqÀĦ ºÉÆmÉ®Äè, PÁªÀÄvï ºÉÆmÉ®ÄèUÀ¼À£ÀÄß »AzÉ  ºÁPÀĪÀ UÀÄjAiÉÆA¢UÉ ¨sÁgÀvÀPÉÌ PÀ£ÁðlPÀzÀ ¨ÉAUÀ¼ÀÆjUÉ PÁ°lÄÖ vÀ¼ÀªÀÇjgÀĪÀ ¦eÁÓ, §UÀðgï, ªÉÄPï qÉÆ£Á®ØUÀ¼À ªÀÄÆ® CqÀÄUÉ ªÀÄ»¼É EªÀ¼ÀÄ. . F d£À¥ÀzÀ PÀvÉUÀ¼À D PÁ®zÀ°è £ÀªÀÄä ZÁzÀAUÀr, SÁ£ÁªÀ½, ºÉÆmÉ®Äè, zÀ²ð¤, ¥À²ð¤, ¦eÁÓ, ºÀmï, §UÀðgï ºÀmï, ªÉÄPï qÉÆ£Á¯ïØUÀ½®èzÀ PÁ®zÀ°è £ÀªÀÄä CqÀÄUÀƼÀfÓAiÀÄ ºÀ®ªÀÅ vÀgÀzÀ zÁj ºÉÆÃPÀgÀ C£Àß zÁvÉ AiÀiÁVzÀݼÀÄ. gÁdPÀĪÀiÁgÀjAzÀ »rzÀÄ ¸ÁªÀiÁ£Àå zÁjºÉÆÃPÀgÀÄ F CqÀÄ UÀƼÀfÓAiÀÄ£ÀÄß ºÀÄqÀÄQPÉÆAqÀÄ §gÀÄwÛzÀÝgÀÄ.. vÀªÀÄä ¥ÀAeÉAiÀÄ ¸ÉgÀV£À°è PÀnÖPÉÆAqÀÄ §AzÀ CQÌAiÀÄ£ÀÄß CªÀ½UÉ PÉÆlÄÖ PÀƼÀÄ ¨ÉìĸÀ®Ä ºÉüÀÄwÛzÀÝgÀÄ. PÉ®ªÀÅ zÁj ºÉÆÃPÀgÀÄ CqÀÄUÀƼÀÄAqÀÄ ªÀÄÄAzÉ ºÉÆÃzÀgÉ ªÀÄvÉÛ PÉ®ªÀgÀÄ CqÀÄUÀƼÀfÓAiÀÄ ¥ÀævÀåPÀë C¥ÀævÀåPÀë £ÉgÀ«£ÉÆA¢UÉ vÁªÀÅ §AiÀĹzÀ gÁdPÀĪÀiÁjAiÀÄ£ïß ¸ÀÄAzÀjAiÀÄ£ÉÆßà PÀÄzÀÄgÉAiÀÄ ªÉÄÃ¯É PÀĽîj¹PÉÆAqÀÄ PÀÄzÀÄgÉAiÀÄ£ÀÄß vÀªÀÄä ¸ÁÜ£ÀPÉÌ ºÁj¸ÀÄwÛzÀÝgÀÄ?.

ನಮ್ಮ ಗಿಡ ಮರ ಬಳ್ಳಿಗಳು-ಮಾವಿನ ಮರ

ಮಾವಿನಮರ 

Mangifera indica Lin mango tree 

    
    ಇದು ಭಾರತ ಮೂಲದ್ದೆಂದು ತಜ್ಞರ ಅಭಿಮತ. ಭಾರತೀಯರು ಪ್ರಾಚೀನ ಕಾಲದಿಂದ ಇದನ್ನು ಬಲ್ಲರು. ಇದನ್ನು ಪವಿತ್ರ ಮರವೆಂದು ಇವರು ತಿಳಿಯುತ್ತಾರೆ. ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಮರದ ತಳಿರಿಗೆ, ತಳಿರಿನ ತೋರಣಕ್ಕೆ ಸ್ಥಾನ  ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೊಸ್ತಿನ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಮಾವಿನ ಎಲೆಯಲ್ಲಿ ಬತ್ತದ ಕದಿರು ಮತ್ತು ಪಾಂಡವರ ಹರಿಗೆಯ ಹೂವನ್ನು ಪೋಣಿಸಿ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ತೋರಣ ಕಟ್ಟಿ ಗಂಧ ಹಚ್ಚಿ ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮದುವೆ ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶದಂತಹ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪುರೋಹಿತರು ಕಲಶದಲ್ಲಿಟ್ಟ ಮಾವಿನ ತಳಿರಿನಲ್ಲಿ ತೆಂಗಿನ ಕಾಯಿಯನ್ನಿಟ್ಟು ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. . 

    ಕವಿ ಕಾಳಿದಾಸ ಪಂಪ ಮುಂತಾದ ಕವಿಗಳು  ಮಾವಿನ ಮರವನ್ನು ತಮ್ಮ ಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಡಿ ಹೊಗಳಿದ್ದಾರೆ. ಗ್ರೀಕ ದೊರೆ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರನು ಇದರ ರುಚಿಯನ್ನು ಸವಿದದ್ದು ಮತ್ತು ಚೀನಾ ಪ್ರವಾಸಿ ಹುಯ್ಯೆನ್ ತ್ಸಾಂಗ ಇದನ್ನು ಕಂಡದ್ದು ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿ. ಹದಿನೇಳನೆಯ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪಿಯಾತ್ರೊಡಾವಿಲ್ಲೆ ಶರಾವತಿಯ ನದಿಯ ಗುಂಟ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಸಾಗುವಾಗ ಮಾವಿನಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಾನೆ. ಇದೊಂದು ಬಗೆಯ ಲಿಂಬುವೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಾನೆ.

     ಸಸ್ಯ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಹೆಸರನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡದ್ದು ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಮಲೆಯಾಳಿ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ. ಮಾವ್ಕಾಯ್ ಮಾಂಗಾಯ್ ಆಗಿ ಅದು ಮಾಂಗಿ(ಜಿ)ಫೇರಾ ಆಗಿ ಇಂಡಿಕಾ ಎಂಬ ಸಸ್ಯ ಪ್ರಬೇಧನಾಮವನ್ನು ಹೊಂದಿತು.ಮಾವು, ಭಾರತದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹಣ್ಣು .ಹಣ್ಣುಗಳ ರಾಜ.

      ನಮ್ಮ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಲ್ಮಿ ಹಣ್ಣಿನ ಮರಗಳು ಜನಪ್ರಿಯವಾಗುವ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕಚಿಕ್ಕ ಕಾಯಿ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕಾಡು ಮಾವಿನ ಮರಗಳು ಅಗಾಧ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿದ್ದವು. ನೂರು ಅಡಿಗಳಿಗೂ ಮೀರಿದ ಎತ್ತರದ ದೈತ್ಯಾಕಾರದ ಈ ಮರಗಳನ್ನು ಕಾಣುವದೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವಾಗಿತ್ತು. ಕೇರಿಗೊಂದೆರಡು, ಊರಿಗೆ ಹತ್ತಾರು ಇಂಥ ಮರಗಳಿರುತ್ತಿದ್ದವು. 

    ಕಾಯಿಗಳು ಅಡಕೆಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕವು ಕೆಲವು ,ಕೋಳಿ ಮೊಟ್ಟೆಯಷ್ಟು ದೊಡ್ಡವು ಹಲವು. ರುಚಿ ವೈವಿಧ್ಯ ನೂರಾರು ಸಾವಿರಾರು ಒಂದರ ರುಚಿಯಂತೆ ಇನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ ಪ್ರತಿ ಮರಕ್ಕೊಂದು ರುಚಿ ಈ ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ರುಚಿಯು ನಿಮಗೆ ದೊರೆಯುವ ಸ್ಥಿತಿ ಇಂದಿಲ್ಲ. ರುಚಿಯನ್ನು ಆಕಾರವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಮಕ್ಕಳು ಹೆಸರಿಸಿದ ಹೆಸರುಗಳು ಸಾವಿರ. ಕೋಳಿ ಮೊಟ್ಟಿ ಹಣ್ಣು, ಬೆಣ್ಣಿ ಹಣ್ಣು, ಪೇರಣ್ಣು ಓಣ್ಜಿ ಮರನ ಹಣ್ಣು, ಕಾಯ್ಬಾಗದ ಹಣ್ಣು ಮುಸ್ರ ಹಣ್ಣು, ಕರಿಗೋಟು ಬಿಳಿಗೋಟು ಕತ್ ಮರಾ ಒಂದೆರಡಲ್ಲ. ಮರಗಳ ಜೊತೆ ಈ ಹೆಸರುಗಳು ಮರೆಗೆ ಸಂದಿವೆ. ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಹಣ್ಣನ್ನು ಬಿಡುವ ಈ ಮರಗಳ ಹಣ್ಣನ್ನು ಕೊಯ್ಯುವ ಕೊಯ್ದು ಮಾರುವ ಪದ್ಧತಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹಣ್ಣುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಊರು ಕೇರಿಯ ಮಕ್ಕಳ ಸೊತ್ತಾಗಿದ್ದವು.

         

ಈ ಮರಗಳ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಅಂದಿನ ಮಕ್ಕಳ ಅಪೂರ್ವ ಬೇಸಿಗೆಯ ಶಿಬಿರಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು, ಆಣೆಕಲ್ಲು ಮಳೆಯಂತೆ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ ದಡಬಡ ಉದುರುವ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣುಗಳ ಸಂಗ್ರಹಕ್ಕಾಗಿ ಒಣ ಎಲೆ ಜಿಗ್ಗು  ಮಡಲುಗಳಿಂದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಮೊಳ ಎತ್ತರದ ಮನೆಗಳು ಅಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು.. ಹಲವಾರು ಜನಪದ ಆಟಗಳ ಕ್ರೀಡಾಂಗಣವಾದ  ಈ ಮರಗಳ ನೆರಳು ಜಾನಪದದ ಪಾಠಶಾಲೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡುತ್ತಿತ್ತು ಅನೇಕಾನೇಕ ಯಕ್ಷಗಾನ ಪಟುಗಳು ಇಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಕಸಿ ಮಾವುಗಳ ಆಗಮನದ ಫಲವೋ ದುಡ್ದಿನ ದುರಾಸೆಯೊ ಈ ದೇಸಿ ಮರಗಳಿಗೆ ಕೊಡಲಿ ಏಟು ಬಿತ್ತು. ಮಾವಿನ ಮರದ ನಾಟುಗಳು ಹಗುರವಾದ್ದರಿಂದ ಅವು ದೋಣಿಗಾಗಿಯೋ ಬೆಂಕಿ ಕಡ್ಡಿ ತಯಾರಿಕೆಗಾಗಿಯೋ ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗಿ ಧರೆಗುರುಳಿದವು. ಮಕ್ಕಳ ಸಮೃದ್ಧ  ಅಹಾರ ಸಾಮಗ್ರಿಯ  ಮೂಲವು ಮಣ್ಣಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಇಂದಿನ ದಿನಮಾನದಲ್ಲಿ  ಆ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವಾದರೂ ಉಳಿದಿದ್ದರೆ ಆಹಾರ ಸಂಪತ್ತು ಉಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಮರಗಳು ಹತ್ತಾರು ಸಾವಿರ ಹಣ ತರಬಹುದಾಗಿತ್ತು.

    ಮರಗಳಿಗೆ ಕಸಿಕಟ್ಟುವ ವಿಧಾನವು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ ಬಳಿಕ ಇನ್ನಷ್ಟು ದೇಸಿ ಮರಗಳು ನಾಪತ್ತೆಯಾದವು. ಆದರೆ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣುಗಳ ಉತ್ಪಾದನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಅಗ್ರ ಪಂಕ್ತಿಯಲ್ಲಿಉಳಿದು ಕೊಂಡಿದೆ. ರಸಭರಿತವಾದ ನೂರಾರು ಬಗೆಯ ಕಸಿ ಹಣ್ಣುಗಳು ದೇಶ ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾರಾಟಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

       

ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣು ದೇಹಕ್ಕೆಬೇಕಾಗುವ ಜೀವಸತ್ವಗಳ ಗಣಿಯಾಗಿದೆಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ,ದೇಹದ  ರೋಗ ನಿವಾರಕ ಮತ್ತು  ಪ್ರತಿಬಂಧಕ ಗುಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. 

ಮಾವಿನ ಮರದ ಎಲೆ ಚಿಗುರು ಹೂವುಕಾಯಿ ಹಣ್ಣು ಗೊರಟು ಹಣ್ಣಿನಸಿಪ್ಪೆ ಮರದ ಸಿಪ್ಪೆ ಮರದ ಅಂಟುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಔಷಧ ಪರಿಕರಗಳಾಗಿವೆ.  ಹೂವು ಮಿಡಿಕಾಯಿ ಸೊನೆ ಹಣ್ಣು ಗೊರಟುಗಳು ಅಡುಗೆಯ ಪರಿಕರಗಳಾಗಿವೆ. ಇದರಿಂದ ತಂಬುಳಿ, ಗೊಜ್ಜು, ಹುಳಗ, ತೊಕ್ಕು, ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ, ಹುಳಿ, ಮಿಠಾಯಿ, ಜಾಮ್, ಪಾನಕ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ನೂರಾರು ಬಗೆಯ ಅಡುಗೆಯನ್ನು ಅಡುವ ಕಲೆ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನಲ್ಲಿದೆ. ನಿರುಪಯುಕ್ತವೆಂದು ಬೀಸಾಡುವ ಗೊರಟು ಔಷಧವೂ ಆಹಾರವೂ ಆಗಿದೆಯೆಂಬುದು ಇಲ್ಲಿಯ ಅನೇಕರಿಗೆ  ತಿಳಿದಿದೆ. ಗೊರಟನ್ನು ಮಳೆಗಾಲದ ತುಸು ತೇವದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಅಗಸ್ಟ ತಿಂಗಳವರೆಗೂ  ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತದೆ. .ಗೊರಟನ್ನು ಒಡೆದು ಅಥವಾ ಕೆಂಡದಲ್ಲಿ ಬೇಯಿಸಿ ಅದರೊಳಗಿನ ಹೂಂಗನ್ನು (ಕೂಗಲೆಯನ್ನು)ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ತುಸು  ಜೀರಿಗೆ ಆರೆಂಟು ಮೆಣಸಿನ ಕಾಳು ಹಾಗೂ ತುಸು ಬೆಣ್ಣೆ ಅಥವಾ ತುಪ್ಪದೊಂದಿಗೆ ಪರಿಮಳ ಬರುವವರೆಗೆ ಹುರಿದು ಒಂದು ಸವಟು ಕಾಯಿ ಸುಳಿಯೊಂದಿಗೆ ಅರೆದು ಮಜ್ಜಿಗೆ ಉಪ್ಪು ಸೇರಿಸಿದರೆ ಕೂಗ್ಲದ ತಂಬುಳಿ ಸಿದ್ಧ. ಇದು ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅತಿಸಾರ ರೋಗಕ್ಕೆ ಇದು ಮದ್ದು. ಬೆಳೆಯದ ಮಾವಿನ ಕಾಯಿಯ ಕೂಗಲೆಯನ್ನು ಅರೆದು ಮೇಲೆ ತಿಳಿಸಿದಂತೆ ತಂಬುಳಿ ಮಾಡಿ ಅಥವಾ ಮಜ್ಜಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಮುಂಜಾನೆ ಸಂಜೆ ಸೇವಿಸುವದರಿಂದ ಕರುಳಿನಲ್ಲಿರುವ ನೂಲಿನಂತಹ ಜಂತುಗಳು ತೊಲಗುತ್ತವೆ. ಎಳೆಯ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಅರೆದು ತಲೆಗೆ ಹಚ್ಚಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವದರಿಂದ ಕೂದಲು ಬಿಳಿಯಾಗುವದು ತಡೆಯುತ್ತದೆ. ಕೂಗಲೆಯ ಚೂರ್ಣವನ್ನು ಎಣ್ಣೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿ ಕುದಿಸಿ ತಲೆಗೆ ಹಚ್ಚುವದರಿಂದ ಕೂದಲ ಅಕಾಲನರೆ ತಪ್ಪುತ್ತದೆ. ಎಲೆಯ ಕಷಾಯ ಸೇವನೆ ಮಧು ಮೇಹ ರೋಗಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತಮ.ಮಾವಿನೆಲೆಯನ್ನು ಹಲ್ಲಿನಿಂದ  ಜಗಿದು ಬೆರಳಿನಿಂದ ಹಲ್ಲುಜ್ಜುವದರಿಂದ ಹಲ್ಲು ಗಟ್ಟಿಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನೂರಾರು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲುವ ಮಾವಿನಮರಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವದು ಬಹು ಸುಲಭ. ಮಕ್ಕಳು. ಪಾಲಕರು ಒಂದಾದರೂ ದೇಸಿ ಮಾವಿನ ಮರ ಬೆಳೆಸುವತ್ತ ಗಮನಿಸುವದು ಉತ್ತಮ. ಮಕ್ಕಳೇ ,ನಿಮ್ಮ ಹಿತ್ತಲಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿರುವ ಗೊರಟೆಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿರಿ. ಅವಕ್ಕೆ ತುಸು ಮಣ್ಣು ಬಳಿದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಬದಿಯ ಅಥವಾ ನಿಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ದಾರಿ ಬದಿಯ ಹಿಂಡಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಬನ್ನಿ. ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಇವಕ್ಕೆ ತುಸು ಮಣ್ಣು ನೀರು ಕೊಡಿರಿ. ಹೀಗೆ ನಿಮ್ಮ ಹಿತ್ತಲಲ್ಲಿ ಒಂದಾದರೂ ದೇಸಿ ಮಾವಿನ ಮರವನ್ನು ನೆಡಿರಿ. ಪೋಷಿಸಿರಿ. ಇದು ನಿಮಗೆ ನೀವೇ ಉಪಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಒಂದು ಸುಲಭ ವಿಧಾನವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಗಿಡ ಮರಬಳ್ಳಿಗಳು-ಅಶೋಕ ಮರ

ಅಶೋಕ ಮರ. saraka ashoka

        

ರಾಮಾಯಣದಲ್ಲಿಯ ಸೀತೆಯ ಕತೆಯನ್ನು ನೀವು ಕೇಳಿದ್ದರೆ  ನೀವು ರಾವಣನ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುತ್ತೀರಿ. ಅಶೋಕ ಮರದ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿರುತ್ತೀರಿ. ಲಂಕಾ ದೇಶದ ದೊರೆ ರಾವಣನು ಸೀತೆಯನ್ನು ಲಂಕೆಗೆ ಕದ್ದೊಯ್ದನೆಂದು ಕತೆ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ರಾವಣನು ಮರಗಿಡಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಮತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದನು. ಅವನು ತನ್ನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಶೋಕ ಮರಗಳನ್ನು  ನೆಟ್ಟಿದ್ದನು. ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಬರೆದವರು ರಾಮಾಯಣ ಕಾಲದ ರಾವಣನ ಆ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಅಶೋಕ ವನವೆಂದು ಕರೆದಿದ್ದಾರೆ. ರಾವಣನು ಸೀತೆಯನ್ನು ಒಯ್ದು ಈ ಅಶೋಕ ವನದಲ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದನೆಂದು ರಾಮಾಯಣದ ಕತೆ ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ರಾಮನ ಬರುವನ್ನು ಕಾಯುತ್ತ ಸೀತೆ ಅಶೋಕ ಮರದ ತಂಪಿನಲ್ಲಿ ದಿನ ಕಳೆದಿದ್ದಳು.

    ನೀವು ಈ ಕತೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದರೂ ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಅಶೋಕ ಮರವನ್ನು ಕಂಡಿರಲಾರಿರಿ. ಯಾಕೆಂದರೆ ರಾವಣನಂತೆ ಮರಗಿಡಗಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವವರು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಅನೇಕ ಮರಗಿಡಗಳು ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿವೆ. ಅವು ಮರಳಿ ಭೂಮಿಗೆ ಬರಲಾರವು. ಅವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ತಯಾರಿಸುವದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಅನೇಕ ಮರಗಿಡಗಳು ಭೂಮಿಯನ್ನು ಬಿಡುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿವೆ. ಇಂತಹ ಅಪಾಯದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಮರಗಿಡಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಅಶೋಕ ಮರವೂ ನಿಂತಿದೆ. ಈ ಮರವನ್ನು ಈ ಅಪಾಯದಿಂದ ಉಳಿಸುವ ಬಗೆ ಹೇಗೆ? ಎಲ್ಲರೂ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾದ ವಿಷಯವಿದು. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸುವ ಮೊದಲು ಇದನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೀವು ನೋಡಿ ಬರಬೇಕಲ್ಲವೇ?

ಇದು ಹೇಗಿರುತ್ತದೆ ಗೊತ್ತೇ? ಪಟ್ಟಣದ ಶಾಲೆ ಕಾಲೇಜುಗಳ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಹೂದೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ, ಉದ್ದವಾಗಿದ್ದು ಕಂಬದಂತೆ ಕಾಣುವ ಅಶೋಕ ಮರವೆಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಗುರುತಿಸಲಾಗುವ ಮರವು ಸೀತೆ ಕಂಡ ಅಶೋಕ ಮರವಲ್ಲ. ಅದು ಮಲೇಶ್ಯಾ ಮೂಲದ ಕಂಬದ ಅಶೋಕ ಮರದ ಎಲೆಗಳಿಗೆ ಕಂಬದ ಮರದ ಎಲೆಗಳ ತುಸು ಹೋಲಿಕೆಯಿದೆ. ಅದರೆ ಅಶೋಕ ಮರ ದೂರದಿಂದ ಮಾವಿನ ಮರದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇದು 20-30 ಅಡಿ ಎತ್ತರ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲದು. ಎಲೆಗಳು ಸದಾ ಹಸುರು ದಟ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುತ್ತವೆ. ಇದು ತಂಪಾದ ನೆಳಲು ನೀಡುವ ಮರ. ತಳಿರಿಗೆ ಮಾವಿನ ತಳಿರಿನ ಹೋಲಿಕೆಯಿದೆ. ಆದರೆ ಅರಗೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಇದರ ಎಳೆಯ ಚಿಗುರು ತಿರುಳು[ತಳಿರು] ಮುಖ ಬಾಡಿದವರ ಹಾಗೆ ಕೆಳಮುಖ ಮಾಡಿ ಜೋಲಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಈ ಗಿಡವನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಇದರ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಲಕ್ಷಣ. ನಾಲ್ಕರಿಂದ ಐದು ಜೋಡಿ ಎಲೆಗಳು ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡು ಗರಿ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ಮರವು ಜನವರಿಯಿಂದ ಮೇ ತಿಂಗಳವರೆಗೆ ಹೂ ಬಿಡುತ್ತದೆ ಕೈ ಬೊಗಸೆಯಷ್ಟು ದಪ್ಪವಾಗಿರುವ ಹೂಗೊಂಚಲು ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಹಳದಿ ಕೇಸರಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿದ್ದು ಅನಂತರ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತದೆ. ಒಣಗಿದ ಹೂಗಳು ಮರದ ಮೇಲೆಯೇ ಇದ್ದು ಕಂದು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತವೆ. ಇದು ಈ ಹೂವುಗಳ ವಿಶೇಷತೆ. ಒಣಗಿದ ಈ ಹೂವುಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ತೆಗೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಪುಡಿ ಮಾಡಿ ಕಷಾಯ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಬಹುದು.

ಮುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಧಿಕ ರಕ್ತಸ್ರಾವದ ತೊಂದರೆಯುಳ್ಳವರು ಹೂವುಗಳನ್ನು ಕಷಾಯ ಅಥವಾ ಪುಡಿ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹಾಲು, ನೀರು ಮತ್ತು ಜೇನಿನೊಂದಿಗೆ ಸೇವಿಸಬಹುದು. ಅಶೋಕಾರಿಷ್ಟ, ಅಶೋಕವಟಿ ಮುಂತಾದ ಔಷಧಗಳು ಔಷಧದ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತವೆಯಾದರೂ ನಾವೇ ತಯಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ  ಇದರ ಮನೆಮದ್ದು ಉತ್ತಮ. 

ಅಶೋಕ ಮರವು ಸುಮಾರು ಮೂರು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿಯೇ ಹಳೆಯ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಮಹಿಳೆಯರ ಗರ್ಭಾಶಯ ಸಂಬಂಧಿ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಇದರ ತೊಗಟೆಯಲ್ಲಿ ಮದ್ದಿದೆಯೆಂಬುದು ಒಂಭತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಅನಂತರದ ಆರ್ಯುರ್ವೇದ ಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. 

          

     ಬೌದ್ಧರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಮರವು ಬೌದ್ಧಶಿಲ್ಪಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆಯಿತು. ಮಾಯಾದೇವಿ ಗೌತಮನಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿರುವದನ್ನು ತಿಳಿಸುವ ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲಿರುವ ಮರವು ಅಶೋಕವೆಂದು ಪ್ರವಾಸಿ ಹುಯ್ಯೆನ್ಸ್ ತಾಂಗ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿದೆ. ಮರದ ಬುಡಕ್ಕೆ ಮಹಿಳೆಯರ ಪಾದದ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದರೆ ಈ ಮರವು ಹೂ ತಳೆಯುತ್ತದೆಯೆಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಿದೆ. ಕವಿ ಕಾಳಿದಾಸನ ಮಾಲವಿಕಾಗ್ನಿ ಮಿತ್ರ ಗ್ರಂಥದಲ್ಲಿ ಅಗ್ನಿಮಿತ್ರನ ಪ್ರೇಯಸಿ ಮಾಲವಿಕಾ, ಅಶೋಕ ಮರವು ಹೂ ತಳೆಯಲೆಂದು ಆ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ನರ್ತಿಸಿದ ವಿಷಯವಿದೆ. ಪುರಾಣಗಳು ಅಶೋಕ ಮರವನ್ನು ನೆಡುವದರಿಂದ ಸಂಸಾರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ದುಃಖ ನಿವಾರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಯೆನ್ನುತ್ತವೆ. ಅಶೋಕವು ಮಳೆ ಕಾಡಿನ ಗಿಡ . ಭಾರತ ವಲ್ಲದೆ ದಕ್ಷಿಣ ಏಸಿಯಾದ ಇತರ ದೇಶಗಳಾದ ಶ್ರೀಲಂಕಾ ಮಲೇಸಿಯ, ಇಂಡೋನೇಸಿಯಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದರ ಹೂವಿನ ಅಂದಕ್ಕಾಗಿ ಆಸಕ್ತರು ತಮ್ಮ ಹೂದೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ನೆಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.  ಈ ಮರದ ಗೇಣುದ್ದದ ಸೊಡಗೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಬೀಜಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಬೀಜಗಳು ಮೂತ್ರಾಂಗದ ಕಲ್ಲು ನಿವಾರಣೆಯಲ್ಲಿ ಔಷಧವಾಗಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿವೆ. ಪಶ್ಚಿಮ ಗಟ್ಟದಂಚಿನಲ್ಲಿ ಬೀಜಗಳು ಹಲಸಿನ ಬೀಜಗಳಷ್ಟು ದೊಡ್ಡವಿರುತ್ತವೆ. ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಜಗಳು ಕಣಬೆ ಕಾಯಿಯ ಆಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದು ಒಂದು ಚದುರ ಇಂಚಿನಷ್ಟು ದೊಡ್ಡವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಬೀಜಗಳ ಬಣ್ಣ ಕಂದು. ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟ ಮತ್ತು ಕರಾವಳಿಯಲ್ಲಿ ಮಳೆಗಾಲದ ಮೊದಲು ಇದರ ಬೀಜಗಳು ನೆಲಕ್ಕುರುಳುತ್ತವೆ. ತಕ್ಕ ಪರಿಸರ ದೊರೆತರೆ ಗಿಡವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಬೀಜಗಳನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಮ್ಮ ನೆರೆಹೊರೆಯ ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಕೊಡಿರಿ. ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಶಾಲೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಬೀಜನೆಟ್ಟು ಪೋಷಿಸಿರಿ.              

ನಮ್ಮ ಗಿಡ ಮರ ಬಳ್ಳಿಗಳು-ಅತ್ತಿ

1. ಅತ್ತಿ

     ಇದು ಮಧ್ಯಮ ಎತ್ತರದ ಮರ, ದೇವಸ್ಥಾನದ ಬಳಿ ಹಾಗೂ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಓಡಾಡುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಈ ಮರಗಳು ಬೆಳೆಯುವುದುಂಟು. ಇಂಥ ಮರಗಳಿಗೆ ಹಾನಿಯಾಗದಂತೆ ರಕ್ಷಿಸುವದು ಭಾರತೀಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿದೆ.

ಮಾರ್ಚದಿಂದ ಜುಲೈ ತಿಂಗಳ ನಡುವೆ ಈ ಮರಕ್ಕೆ ಹಣ್ಣುಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಈ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮಂಗ, ಜಿಂಕೆ, ಮೇಕೆ, ದನ, ಹಂದಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ಪಕ್ಷಿಗಳು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಎಲೆಯ ಜಾನುವಾರುಗಳಿಗೆ ಆಹಾರವಾಗಿದೆ.

ಸಸ್ಯಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನಾಮ: Ficus racemosa L. Moraceae

ಇತರ ಹೆಸರುಗಳು: Cluster fig (English)

ಜನಪದ ಆಚರಣೆ 1: ಮದುವೆಯ ದಿನ ಅತ್ತಿ ಟೊಂಗೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ತೋರಣದಲ್ಲಿ ಮದುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಅರಿಶಿನ, ಚಿಗುರೆಲೆ ಹಚ್ಚಿ ಅಭ್ಯಂಜನ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ. 

ಜನಪದ ಆಚರಣೆ2: ಕರ್ನಾಟಕದ  ಬಯಲು ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಬೇವಿನ ಮರದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಅತ್ತಿಮರಕ್ಕೆ ಪೂಜೆ, ಹಾಗೂ ಮದುವೆ ಮಾಡುವ ಪದ್ಧತಿಯಿದೆ.

ಜನಪದ ಆಹಾರ:

ಜಾನಪದರು ತಮ್ಮ ಆಹಾರ ಪರಿಕರಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇದರ ಚಿಗುರು, ಕಾಯಿ, ಹಣ್ಣು, ತೊಗಟೆ, ಬೇರು ಹಾಗೂ ಬೇರಿನಿಂದ ಒಸರುವ ರಸಗಳು ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನಪಡೆದಿವೆ.

ಜನಪದ ಅಡುಗೆ 1: ಪಲ್ಯ : ಬೀಜಬಲಿಯದ ಎಳೆಯ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ರುಬ್ಬುವ ಕಲ್ಲಿನ ಒರಳಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಹಾರೆಯಿಂದ ತುಸು ಕುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನೀರು ಸೇರಿಸಿ ಬೇಯಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಒಂದು ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ 4 ಚಮಚೆ ಅಡುಗೆಯ ಎಣ್ಣೆ, ಜಜ್ಜೀ ಚೂರುಮಾಡಿದ ನಾಲ್ಕು ಒಣಮೆಣಸು ಜಜ್ಜಿದ ನಾಲ್ಕಾರು ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿ ಎಸಳು, ಉದ್ದಿನಬೇಳೆ ಹಾಕಿ ಒಗ್ಗರಣೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಜಜ್ಜಿದ ಅತ್ತಿಕಾಯಿ, ಹುಣೆಸೆ ಹುಳಿಯರಸ 3 ಚಮಚೆ, 2 ಚಮಚ ಬೆಲ್ಲ, ಉಪ್ಪು 1 ಚಮಚೆ ಹಾಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ನೀರು ಸೇರಿಸಿ ಬೇಯಿಸಬೇಕು, ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಕಾಯಿಸುಳಿ ಸೇರಿಸಿ ಇಳಿಸಬೇಕು.

ಜಾನಪದ ಅಡುಗೆ 2: ಕಷಾಯ : ಒಂದು ಹಸ್ತದಷ್ಟು ಅಗಲವಾಗಿರುವ ಅತ್ತಿ, ತೊಗಟೆಯ ಹೊರಬಲ (ಹೊರಚರ್ಮ)ನ್ನು ಹೆರೆಸಿ ತೆಗೆದು, ಸಣ್ಣ ತುಂಡುಗಳಾಗಿ ಕೊಯ್ದು ಅಥವಾ ಕಲ್ಲಿನೊರಳೊಳಗೆ ಕುಟ್ಟಿ ಆರು ಗ್ಲಾಸು ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಿ ನೀರು ಅರ್ಧವಾಗುವವರೆಗೆ ಕುದಿಸಿದಾಗ ಕಡು ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಅರ್ಕವು ನೀರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಅರ್ಕಕ್ಕೆ ರುಚಿಗೆ ತಕ್ಕಷ್ಟು ಹಾಲು, ಸಕ್ಕರೆ/ಬೆಲ್ಲ ಸೇರಿಸಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾರೆ.ಇದನ್ನು ನಿತ್ಯ ಸೇವಿಸಬಹುದು.

ಸಾಗರ ಬಾಳಂತಿ ಮದ್ದಿನಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿ ಕಷಾಯವೂ ಸೇರಿರುತ್ತದೆ. ಈ ತೊಗಟೆ ಸುಮಾರು ಏಳುದಿಗಳವರೆಗೆ ಕೆಂಪು ಆರ್ಕವನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಚಹ ಕಾಫಿಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಆಗಾಗ ಇದನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು. ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಕಿತ್ತಬಳಿಕ ಆ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬೆಣ್ಣೆ ಬಲಿದು ಬರುವ ಪದ್ಧತಿಯು ಸಾಗರದ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿದೆ. ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ತೊಗಟೆ ಬೇಗನೆ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.

ಜನಪದ ಅಡುಗೆ 3: ಕಜ್ಜಾಯ: ಅತ್ತಿ ಮರದ ಬೇರಿನಿಂದ ನೀರನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಅಡುಗೆಗೆ ಬಳಸುವುದು. ಕರಾವಳಿ ಹಾಗೂ ಮಲೆನಾಡಿಗರ ಪರಂಪರಾಗತ ರೂಢಿಯಾಗಿದೆ. ನಿತ್ಯ ಬಳಸುವ ನೀರಿನಬದಲಿಗೆ ಅತ್ತಿಯ ಮರದ ಬೇರಿನಿಂದ ಪಡೆದ ನೀರನ್ನು ಬಲಸಿ ಚಕ್ಕಲಿ, ಒಡೆ ಮುಂತಾದ ಕಜ್ಜಾಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಚಕ್ಕಲಿ ಒಡೆಗಳು ಗರಿಗರಿಯಾಗುತ್ತವೆಯೆಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. 

ಅತ್ತಿ ನೀರಿನಿಂದ ಮಾಡಿದ ಅಡುಗೆಯು ಮುಸುರೆಯಲ್ಲ ಅದನ್ನು ಮಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದವರು, ತಿನ್ನಬಹುದೆನ್ನತ್ತಾರೆ. ಚವತಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿಮರದಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ನೀರು ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಚವತಿಯ ಕಜ್ಜಾಯವನ್ನು ಈ ನೀರಿನಿಂದ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ನೀರನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಕ್ರಮ :ನೀರನ್ನು (ರಸವನ್ನು/ಹಾಲನ್ನು) ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಮಳೆಗಾಲವು ಪ್ರಶಸ್ತವಾದದ್ದು. ಆದರೂ ನೀರಿನ ಆಸರೆಯುಳ್ಳ ಹಳ್ಳಕೊಳ್ಳ, ನದಿಗಳ ಬಳಿಯ ಅತ್ತಿಮರಗಳ ಬೇರಿನಿಂದ ನೀರನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಅದು ಹೆಚ್ಚು ದೊರೆಯುತ್ತದೆ.

ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನುಷ್ಯರ ತೋಳಿ ನಷ್ಟು ತೊರದ (ದಪ್ಪದ) ಭೂಮಿಯ ಮೇಲ್ಗಡೆ ತುಸುಭಾಗ ಕಾಣುವಂತಹ ಬೇರನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಈ ಬೇರನ್ನು ಕಾಂಡದಿಂದ ಸುಮಾರು ಒಂದರಿಂದ ಎರಡು ಅಡಿದೂರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಚ್ಚ ಕತ್ತಿಯಿಂದ ಕಡಿಯಬೇಕು. ಮಣ್ಣು ತಾಗಿದ ಜಾಗವನ್ನು ತೊಳೆದು ಕಡಿದ ಬೇರಿನ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚುವಂತೆ ಒಂದು ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಬೇಕು. ಬೇರನ್ನು ಕಡಿದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 4ರಿಂದ5 ಲಿಟರ ನೀರು ಹಿಡಿಯುವ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ಇಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ತಗ್ಗು ತೆಗೆದು ಅದರಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ಕೂಡ್ರಿಸಬೇಕು. ಈಗ ಬೇರಿನ ಬಾಯಿಗೆ ಕಟ್ಟಿದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿ ಬೇರಿನ ಬಾಯಿ ಹಾಗೂ ಪಾತ್ರೆಯ ಬಾಯಿಗಳು ಬೋಡಣೆಯಾಗುವಂತೆ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು ಇವೆರಡು ಕೂಡುವಲ್ಲಿ ಬೇರೊಂದು ಸ್ವಚ್ಚ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಡಬೇಕು. ಈಗ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಹ್ಯ ಕಸ ಕಡ್ಡಿಗಳು ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಂಜಾನೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಪಾತ್ರೆಯು ಅತ್ತಿ ನಿರಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದು ನೀರನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಆ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನಿಡಬೇಕು. ಮಳೆಗಾಲ ಮುಗಿಯುವಾಗ ಅಥವಾ ನೀರಿನ ಸೆಲೆಯಿರುವ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮರವಿದ್ದರೆ ಆಮರದ ಬೇರಿನಿಂದ ಮೂರು ದಿನಗಳ ವರೆಗೆ ನೀರು ಒಸರುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಜನಪದ ಅಡುಗೆ 4 : ತಂಬುಳಿ : ಅತ್ತಿಯ ಮರದ ಎಂಟು ಕುಡಿಗಳನ್ನು ಬೆಣ್ಣೆ ಅಥವಾ ತುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಬಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅರ್ಧ ಚಮಚೆ ಜೀರಿಗೆ, ಎಂಟು ಮೆಣಸಿನಕಾಳುಗಳ ಜೊತೆ ಅರೆದು ಒಂದು ಕಪ್ ದಪ್ಪ ಕಡೆದ  ಮೊಸರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಕುಡಿಯುವ ಮಜ್ಜಿಗೆಯ ಹದಕ್ಕೆ ಬರುವಂತೆ ನೀರು ಹಾಗೂ ಒಂದುವರೆ ಚಮಚ ಉಪ್ಪು ಸೇರಿಸಿದರೆ ತಂಬುಳಿ ಸಿದ್ಧ.

ಗ್ರಂಥಗಳಿಂದ :

1 . ಪುರಾಣ : ಭಾರತೀಯ ಲಿಖಿತ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿಮರವು ದತ್ತಾತ್ರೇಯ ದೇವರ ಸ್ಥಾನವೆಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಪುರಾಣೋಕ್ತ ಹೋಮ, ಹವನಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ತಿಕುಡಿ, ಅತ್ತಿಚಕ್ಕೆಗಳನ್ನು  ಅಗ್ನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾರೆ.

2 Bark leaves and unripe fruits are astringent, carminative, stoma chic and vermicide. It is saide in the Ayurvedic Nighantus that the bark is cooling sweet and astringent and fruits cooling

 .. ನೋಡಿ ಡಾ.ಕೆ.ಎಮ್. ನಾಡಕರ್ಣಿಯವರ  The Indian Materia medica page 548

3. ಚಕ್ಕೆಯ ಕಷಾಯ ಗರ್ಭರಕ್ಷಣೇಯ ಗುಣವುಳ್ಳದ್ದಾಗಿದೆ. ಮಧುಮೇಹಿಗಳಿಗೂ ಉತ್ತಮ ಡಾ. ಆಯ್. ಕೆ ಶರ್ಮಾ ರವರು ಸುಲಭ ಗೃಹ ಚಿಕಿತ್ಸೆ, ಪುಟ 236

4 . ನಿಘಂಟು ರತ್ನಾರಕದಲ್ಲಿ ಶೀತಲ, ಅಸ್ಥಿಸಂಧಾನಕಾರಕ ಕಫ, ಪಿತ್ತ, ಅತಿಸಾರ ಯೋನಿರೋಗ ನಿವಾರಕವೆಂದಿದೆ. (ಆಯುವೇದ, ದ್ರವ್ಯಗುಣ, ಸಾರಸಂಗ್ರಹ, ಡಾ. ಕಿದಿಯೂರು ಗುರುರಾಜ, ಭಾಗವತ ಪುಟ 163)

ಇಂಥ ಅಮೂಲ್ಯ ಮರದ ರಕ್ಷಣೆ ಬೇಕು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಇದರ ಚಿಕ್ಕಟೊಂಗೆಯೊಂದನ್ನು ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಿ ಸಂತೋಷಪಡುವುದನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ. 

ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು-ಸಿಂಕೋನಾ

ಸಿಂಕೋನಾ 1998 ಜಾನಪದ ಪ್ರಕಾಶನ ಹೊನ್ನಾವರ

SINKONA: A Treatise on Janapada Vaidya Written

By Shanti Nayak, Suhasa Udayagiri, Honnavar, Published Janapad Prakashana, Honnavar, Uttar Kannada

   ``¹APÉÆãÀ’’ EzÀÄ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀªÀgÀ 1998 gÀ°è ªÉÆzÀ® ªÀÄÄzÀæt PÀAqÀ CªÀgÀ 10 £Éà PÀÈw. EzÀ£ÀÄß CªÀgÀÄ MAzÀÄ ¸ÀA¥Á¢vÀ PÀÈw JAzÀÄ PÀgÉ¢zÁÝgÉ.

   d£À¥ÀzÀ ªÉÊzÀåzÀ «±Á® ªÁå¦ÛAiÀÄrAiÀÄ°è §gÀĪÀ ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝ CxÀªÁ ºÀ¹gÀÄ ªÀÄzÀÄÝ, £Án ªÉÊzÀå CxÀªÁ £ÁqÀªÀĢݣÀ PÀÄjvÁzÀ ¥ÀŸÀÛPÀ EzÁVzÉ.

   1972 gÀ ºÉÆwÛUÉ CAPÉÆïÁ ºÉÆ£ÁߪÀgÀUÀ¼À°èAiÀÄ £ÁqÀªÀÄzÀÄÝUÁgÀgÀÄ PÀAqÀÄ ¸ÀAUÀ滹zÀ ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝUÀ¼À ªÀiÁ»wAiÀÄ£ÀÄß E°è PÉÆæÃrüPÀj¹ ¹APÉÆãÁ JA§ UÀæAxÀªÁV¹ ¤ÃqÀ¯ÁVzÉ.

   ¥ÉgÀÄ zÉñÀzÀ «Ä°AiÀiÁAvÀgÀ d£ÀgÀ£ÀÄß ªÀįÉÃjAiÀiÁ¢AzÀ §zÀÄQ¹PÉÆlÖ ¹APÉÆãÁ ªÀÄgÀzÀ `¥ÀÅtåfêÀ’ zÀ PÀÄjvÁzÀ PÀÈvÀdÕvÁ ¨sÁªÀ¢AzÀ F ¸ÀAUÀæºÀPÉÌ `¹APÉÆãÁ’ JAzÀÄ ºÉ¸ÀjnÖgÀĪÀÅzÁV ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀ ºÉýzÁÝgÉ.

   ±ÁAw £ÁAiÀÄPïgÀªÀgÀÄ vÀªÀÄä fëvÀzÀ §ºÀ¼ÀµÀÄÖ PÁ®ªÀ£ÀÄß ¸À¸ÀåUÀ¼À ¸ÁAUÀvÀåzÀ°è ªÀå¬Ä¹zÀªÀgÀÄ. eÁ£À¥ÀzÀ ¸ÀAUÀæºÀzÀ°è «¤AiÉÆÃV¹zÀªÀgÀÄ. £ÁªÀÅ PÀ¼ÉzÀÄPÉƼÀÄîwÛgÀĪÀ eÁ£À¥ÀzÀ ¸ÀA¥ÀwÛ£À PÀÄjvÀÄ PÀ¼ÀPÀ½AiÀÄļÀîªÀgÀÄ. CªÀgÀ F J®è D¸ÀQÛ ºÁUÀÆ ¸ÀÄ¢ÃWÀð PÁ®zÀ C£ÀĨsÀªÀUÀ¼ÀÄ F PÀÈwAiÀÄ£ÀÄß ªÀiË°PÀUÉƽ¹ªÉ.

   ¥Àæ¸ÁÛªÀ£ÉAiÀÄ°è ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀªÀgÀÄ d£À¥ÀzÀ ªÉÊzÀåzÀ PÀÄjvÀÄ ªÉÊzÀåUÁgÀ, ªÀÄzÀÄÝUÁgÀgÀÄ, ªÀģɪÀÄzÀÄÝ, ¥ÀjPÀgÀUÀ¼ÀÄ, ¸À®PÀgÀuÉUÀ¼ÀÄ-EªÉ®èªÀÅUÀ¼À PÀÄjvÀÄ «ªÀgÀuÉUÀ¼À£ÀÄß ¤ÃrzÁÝgÉ. ªÀiÁvÀæªÀ®è gÀ¸À, PÀ®PÀ, ¤ÃgÀÄ, PÀµÁAiÀÄ, ¯ÉúÀ, UÀAf, vÀA§Ä½ ªÀÄÄAvÁzÀ ªÀÄ£É ªÀĢݣÀ ««zsÀ gÀÆ¥ÀUÀ¼À£ÀÄß GzÁºÀgÀuÉ ¸À»vÀ «ªÀj¹zÁÝgÉ. »ÃUÉ «ªÀj¸ÀĪÁUÀ JµÉÆÖà ¨Áj EAvÀºÀ ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝUÀ¼ÀÄ-PÉêÀ® ªÀÄzÀÄÝUÀ¼ÁVgÀzÉ zÉÊ£ÀA¢£À DºÁgÀ ¨sÁUÀUÀ¼Éà DVgÀĪÀÅzÀ£ÀÄß £É£À¦¸ÀÄvÁÛgÉ.

   C®èzÉ EAvÀºÀ ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝUÀ¼ÀÄ PÁ¬Ä¯ÉUÀ¼ÀÄ §AzÁUÀ ªÀiÁvÀæ ¹éÃPÀj¸ÀÄ ªÀAvÀºÀªÁVgÀzÉ PÁ¬Ä¯ÉUÀ¼ÀÄ §gÀzÀAvÉ £ÀªÀÄä zÉúÀªÀ£ÀÄß gÀQë¸ÀĪÀ ¥Àæw§AzsÀPÀUÀ¼ÁV PÉ®¸À ªÀiÁqÀĪÀÅzÀ£ÀÄß «ªÀj¸ÀÄvÁÛgÉ.

   ªÀģɪÀÄzÀÄÝUÀ¼ÀÄ PÁ¬Ä¯ÉUÉ ¥ÀjuÁªÀÄPÁjAiÀiÁUÀ¨ÉÃPÁzÀgÉ PÁ¬Ä¯É PÁt¹PÉÆAqÀ vÀPÀët aQvÉì ¤ÃqÀ¨ÉÃPÁzÀ CªÀ±ÀåPÀvÉAiÀÄ PÀÄjvÀÄ Q« ªÀiÁvÀÄ ºÉüÀ¯ÁVzÀÄÝ ºÁUÉ ¤ÃrzÁUÀ vÀPÀët ¥ÀjuÁªÀÄ ¤ÃqÀĪÀÅzÀgÀ PÀÄjvÀÄ  GzÁºÀgÀuÉUÀ¼À£ÀÄß PÉÆqÀ¯ÁVzÉ.

   ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝ ªÀÄvÀÄÛ DzsÀĤPÀ ªÉÊzÀåUÀ¼À£ÀÄß vÀÄ®£É ªÀiÁqÀÄvÁÛ JgÀqÀÆ «zsÁ£ÀUÀ¼À Ew «ÄwUÀ¼À£ÀÄß ±ÀQÛ ¸ÁªÀÄxÀðåUÀ¼À£ÀÄß E°è ¥Àæ¸ÁÛ¦¸ÀÄvÁÛgÉ.

   ªÀĢݣÀ VqÀUÀ¼À ®¨sÀåvÉ PÁ¼ÀÄ, ZÀPÉÌ ¸ÉÆ¥ÀÅöàUÀ¼ÀÄ ¨ÉÃgÀÄUÀ¼ÀÄ ªÀÄÄAvÁzÀªÀÅUÀ¼À PÀÄjvÁVAiÀÄÆ E°è PÉ®ªÀÅ «ªÀgÀUÀ¼À£ÀÄß ¤ÃqÀ¯ÁVzÉ. ºÁUÀÆ OµÀzsÀPÉÌ §¼À¸ÀĪÀ ªÀ£À¸ÀàwUÀ¼À PÀÄjvÀÄ d£À ¸ÁªÀiÁ£ÀåjUÉ ¸ÀjAiÀiÁzÀ w½ªÀ½PÉ EgÀ¨ÉÃPÁzÀ PÀÄjvÀÄ JZÀÑj¹zÁÝgÉ.

   ªÀ£À¸Ààw OµÀzsÀUÀ¼À ¥ÀjuÁªÀÄzÀ PÀÄjvÀÄ ¥ÀæAiÉÆÃUÀ ±Á¯ÉAiÀÄ ¥ÀjÃPÉëUÉƼÁUÀ¨ÉÃPÁzÀ CUÀvÀåªÀ£ÀÄß MwÛ ºÉýzÁÝgÉ. ªÀĢݣÀ VqÀUÀ¼À §¼ÀPÉUÉ D VqÀUÀ¼À ºÉ¸ÀgÀÄUÀ¼À°è ªÉÊ«zÀå vÉUÀ½zÀÄÝ ¸ÀA¸ÀÌöÈvÀzÀ°èAiÀÄÆ MAzÉà VqÀPÉÌ §ºÀÄ£ÁªÀÄUÀ¼ÀÄ ºÁUÀÆ ºÀ®ªÀÅ VqÀUÀ½UÉ MAzÉà ºÉ¸ÀgÀÄ EzÀÄÝ UÉÆAzÀ®UÀ¼ÁUÀĪÀ ¸ÁzsÀåvÉAiÀÄ£ÀÆß ¥Àæ¸ÁÛ¦¹zÁÝgÉ.

   DºÁgÀªÁUÀ§®è ¸À¸Àå gÁ² ºÁUÀÆ OµÀzsÀUÀ¼ÁUÀĪÀ ¸À¸ÀåUÀ¼ÀÄ EªÀÅUÀ¼À PÀÄjvÁzÀ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀªÀgÀ D¸ÀQÛ ªÀÄvÀÄÛ C£ÀĨsÀªÀUÀ¼ÀÄ vÀÄA¨Á »A¢¤AzÀ §AzÀªÀÅ ºÁUÀÆ D¼ÀªÁzÀªÀÅ. D J®è C£ÀĨsÀªÀ D¸ÀQÛUÀ¼À ¥ÀjuÁªÀĪÀ£ÀÄß F PÀÈw ¥Àæw¥sÀ°¸ÀĪÀÅzÀÄ ¸ÀºÀdªÁVzÉ.

   F PÀÈwAiÀÄ MqÀ®°è ªÀÄ£É ªÀÄzÀÄÝUÀ¼À£ÀÄß PÁ¬Ä¯ÉUÀ¼À CPÁgÁ¢ PÀæªÀÄzÀ°è ¤ÃqÀ¯ÁVzÉ. MAzÉÆAzÀÄ PÁ¬Ä¯ÉAiÀÄ ºÉ¸ÀgÀÄ §gÉzÀÄ CzÀPÉÌ MAzÉÆAzÀÄ ªÀÄzÀÄÝ ºÉüÀÄvÁÛ ºÉÆÃVgÀzÉ MAzÉÆAzÀÄ zÉÊ»PÀ vÉÆAzÀgÉUÉ 2-3 jAzÀ 27-28 gÀªÀgÉUÀÆ (GzÁ:dAvÀÄ ¦ÃqÉ) ¥ÀjºÁgÀUÀ¼À£ÀÄß ¸ÀÆa¸ÀÄvÁÛ ºÉÆÃUÀĪÀÅzÀÄ E°è£À «±ÉõÀªÁVzÉ. »ÃUÉ OµÀ¢üUÀ¼À£ÀÄß ºÉüÀĪÁUÀ®Æ ªÀÄzÀÄÝ vÀAiÀiÁj¸ÀĪÀ PÀæªÀÄ ¸Éë¸ÀĪÀ «zsÁ£À zÉÆqÀتÀjUÉ, aPÀ̪ÀjUÉ ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ ¥ÀæªÀiÁtUÀ¼ÀÄ ªÀÄÄAvÁzÀªÀ£Éß®è ¸ÀàµÀÖUÉƽ¸ÀÄvÁÛ ºÉÆÃUÀÄvÁÛgÉ. GzÁ-zÉÆqÀتÀjUÉ ¸ÀĪÀiÁgÀÄ 1 UÁæ«Ä£ÀµÀÄÖ ZÀPÁæt ¨ÉÃgÀ£ÀÄß vÉÃzÀÄPÉÆqÀ¨ÉÃPÀÄ. aPÀ̪ÀjUÉ °A§ÄgÀ¸ÀªÀ£ÀÄß UÀAzsÀzÀ PÀ°è£À ªÉÄÃ¯É ºÀ¤¹PÉÆAqÀÄ MAzÉgÀqÀÄ ¸ÀÄvÀÄÛ ªÀiÁvÀæ F ¨ÉÃgÀ£ÀÄß vÉÃzÀÄ PÀÄr¸À¨ÉÃPÀÄ. ¢£ÀPÉÌgÀqÀÄ ¨Áj ¸ÁPÀÄ. »ÃUÉ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀªÀgÀÄ §gÉAiÀÄĪÀ ±ÉÊ°AiÀÄ£ÀÄß UÀ滸ÀÄwÛzÀÝgÉ C£ÀĨsÀ«PÀ `ªÀÄzÀÄÝUÁwð’AiÉƧâ¼À §½ £ÁªÀÅ ªÀÄzÀÄÝ¥ÀqÉAiÀÄ®Ä ºÉÆÃV §AzÀAvÉ C£ÀĨsÀªÀªÁUÀÄvÀÛzÉ. »ÃUÉ `C’ PÁgÀ¢AzÀ `ºÀ’ PÁgÀzÀ vÀ£ÀPÀ ªÉÆzÀ®PÀëgÀªÀżÀî 77 PÁ¬Ä¯ÉUÀ½UÉ ¸ÀÄ 400 gÀµÀÄÖ ¸ÀASÉåAiÀÄ ªÀÄzÀÄÝUÀ¼À£ÀÄß ºÉüÀÄvÁÛgÉ.

   C£ÀħAzsÀzÀ°è 19 DzsÁgÀ UÀæAxÀUÀ¼ÀÄ ºÁUÀÆ 2 ¯ÉÃR£ÀUÀ¼À «ªÀgÀUÀ½ªÉ. JgÀqÀ£Éà C£ÀħAzsÀzÀ°è ªÀPÀÛöÈUÀ¼À «ªÀgÀUÀ½zÀÝgÉ 3 £Éà C£ÀħAzsÀªÀÅ ¸À¸Àå £ÁªÀÄUÀ¼À ¥ÀnÖAiÀÄ£ÀÄß ºÉÆA¢zÉ. E°è ¸À¸ÀåUÀ¼À ¨ÉÆmÁ¤PÀ¯ï ºÉ¸Àj£ÉÆA¢UÉ d£À¥ÀzÀgÀ°è §½AiÀÄ°ègÀĪÀ ºÉ¸ÀgÀÄ ºÁUÀÆ ¸ÀA¸ÀÌöÈvÀ £ÁªÀÄUÀ¼À£ÀÄß ¤ÃqÀ¯ÁVzÉ. ªÀiÁvÀæªÀ®è PÉ®ªÀÅ C¥ÀgÀÆ¥ÀzÀ ¸À¸ÀåUÀ¼À PÀÄjvÀÄ «ªÀgÀuÉAiÀÄÆ EzÉ. GzÁ:- £ÀAd£À UÀqÉØ, UÀzÉÝAiÀÄ°è §eÉ VqÀzÀAvÉ ¨É¼ÉAiÀÄÄvÀÛzÉ. §ÄUÀ¹£À ¸ÉÆ¥ÀÅöà-©½ UÉÆAZÀ®Ä, ºÀÆUÉÆAZÀ®Ä PÁ¬ÄUÀ¼ÀÄ. PÉÆ£ÉAiÀÄ°è d£À¥ÀzÀgÀ £ÀqÀÄªÉ §¼ÀPÉAiÀÄ°ègÀĪÀ ¸ÀÄ-52 ±À§ÝUÀ½UÉ CxÀð ¤ÃqÀ¯ÁVzÉ. »ÃUÉ vÀÄA¨Á CªÀÄÆ®åªÁzÀ ªÀiÁ»wUÀ¼À£ÀÄß E°è PÀ¯É ºÁPÀ¯ÁVzÉ.

   UÀA©üÃgÀ PÁ¬Ä¯ÉUÀ½UÉ CªÀgÀÄ ªÀÄ£É ªÀÄzÀÝ£ÀÄß ºÉüÀĪÀÅzÀÄ ªÀiÁvÀæ ªÀiÁqÀzÉ ªÀÄ£É ªÀĢݣÀ eÉÆvÉ vÀdÕ ªÉÊzÀågÀ aQvÉìAiÀÄÄ CªÀ±ÀåªÁUÀ§ºÀÄzÀÄ JA§ «ªÉÃPÀAiÀÄÄvÀªÁzÀ n¥ÀàtÂAiÀÄ£ÀÄß ªÀiÁqÀ®Ä ªÀÄgÉAiÀÄĪÀÅ¢®è. (GzÁ:-PÁ¬Ä¯É ¸ÀA 45-zÀĨï UÁA©î)

   ªÀ£À¸ÀàwAiÀÄ CAUÁAUÀ½UÉ ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ jÃwAiÀÄ UÀÄtUÀ½gÀÄvÀÛªÉ. CzÀÄ UÉÆwÛ®èzÉ ªÉÆzÀ® ¸À¯ CzÀ£ÀÄß §¼À¸ÀĪÀªÀjUÉ «avÀæ C£ÀĨsÀªÀUÀ¼ÁV CªÀgÀÄ UÉÆAzÀ®zÀ°è ©Ã¼ÀĪÀ ¸ÁzsÀåvÉUÀ½gÀÄvÀÛªÉ. DzÀgÉ C£ÀĨsÀ« CfÓ ±ÁAvÀPÀÌ CAvÀºÀ «±ÉõÀ UÀÄtUÀ¼À ¸À¸ÀåUÀ½zÁÝUÀ CzÀ£ÀÄß ªÉÆzÀ¯Éà w½¸ÀÄvÁÛgÉ. GzÁ:- ºÁqɧ½îAiÀÄ DgÉAlÄ J¯ÉUÀ¼À£ÀÄß £ÀÄtÚUÉ vÀĸÀÄ ¤ÃgÀÄ ¸ÉÃj¹ CgÉzÀÄ(¤Ãj£À ªÉÄÃ¯É ElÖgÉ CzÀÄ ¨ÉuÉÚAiÀÄAvÉ vÉîÄvÀÛzÉ) CzÀ£ÀÄß £ÉwÛAiÀÄ ªÉÄÃ¯É gÉÆnÖAiÀÄAvÉ ElÄÖ CzÀgÀ ªÉÄÃ¯É ºÁqÉ J¯É ElÄÖ PÀlÖ¨ÉÃPÀÄ.

   ZÀPÉÌUÀ¼À PÀµÁAiÀÄzÀ §UÉÎ ºÉüÀĪÁUÀ ZÀPÉÌUÀ¼À PÀµÁAiÀÄUÀ¼ÀÄ ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ §tÚPÉÌ wgÀÄUÀĪÀ PÀÄjvÁVAiÀÄÆ ¸ÀÆZÀ£É ¤ÃqÀÄvÁÛgÉ. GzÁ-¨É¼ÀUÀt ZÀPÉÌAiÀÄ §UÉÎ ºÉüÀĪÁUÀ CzÀgÀ PÀµÁAiÀÄ ºÀ¼À¢ §tÚ¢ÝgÀÄvÀÛzÉ J£ÀÄßvÁÛgÉ.

   d£À¥ÀzÀ §zÀÄQ£À°è DºÁgÀ ºÁUÀÆ aQvÉìUÀ¼ÀÄ ¸ÁªÀiÁfPÀªÁV ¥ÀævÉåÃPÀªÁVgÀzÉà JgÀqÀÆ MAzÀgÀ¼ÀUÉÆAzÀÄ ºÁ¸ÀĺÉÆPÁÌVgÀÄwÛzÀݪÀÅ. dégÀzÀªÀjUÉ CfÃtðzÀªÀjUÉ GµÀÚªÁzÀªÀjUÉ ¦vÀÛªÁzÀªÀjUÉ CªÀgÀªÀjUÉ CªÀgÀzÉà DzÀ ¥ÀxÀåzÀ ªÀåAd£ÀUÀ¼ÀÄ HlzÀ°ègÀÄwÛzÀݪÀÅ. G½zÀªÀgÀÄ CzÀ£ÀÄß §¼À¸À§ºÀÄzÁVvÀÄÛ. D ªÀåAd£ÀUÀ¼ÀÄ PÁ¬Ä¯É¬ÄzÀݪÀjUÉ CzÀ£ÀÄß ¤ªÁj¹zÀgÉ E®èzÀªÀjUÉ ¥Àæw §AzsÀPÀUÀ¼ÀÆ DVgÀÄwÛzÀݪÀÅ. CAvÀºÀ £ÀÆgÁgÀÄ ªÀåAd£ÀUÀ¼ÀÄ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀjUÉ w½¢ªÉ. £ÀªÀÄä CªÀÄä CfÓAiÀÄjUÉ w½¢zÀݪÀÅ.

   DzsÀĤPÀ §zÀÄQ£À°è £ÁªÀÅ CzÀ£Éß®è ªÀÄgÉvÀÄ aPÀÌ ¥ÀÅlÖ vÉÆAzÀgÉUÀ½UÀÆ qÁPÀÖgÀgÀ ¸ÀªÀÄAiÀÄ ¥ÀqÉzÀÄ PÁzÀÄ PÀĽvÀÄ CªÀgÀÄ ºÉüÀĪÀ ºÀvÁÛgÀÄ ¥ÀjÃPÉëUÀ¼À£ÀÄß ¸Á«gÁgÀÄ gÀÆ ¸ÀÄjzÀÄ ªÀiÁr¹ PÉÆ£ÉUÉ K£ÀÆ vÉÆAzÀgɬĮè JA§ D±Áé¸À£É ¥ÀqÉzÀÄ CªÀgÀÄ PÉÆqÀĪÀ ªÀiÁvÉæ £ÀÄAV ¸ÀªÀiÁzsÁ£À ¥ÀqÀÄvÉÛêÉ. (PÀÈvÁxÀðvÉ C£ÀĨsÀ«¸ÀÄvÉÛêÉ.)

   CzÀgÀ §zÀ®Ä vÀÄA¨Á ¸ÀgÀ¼ÀªÁzÀ Rað®èzÀ ªÀģɪÀÄzÀÄÝUÀ¼À£ÀÄß £É£À¥ÀÅ ªÀiÁr PÉÆAqÀÄ §¼À¹zÀgÉ JµÉÆÖà PÀµÀÖ £ÀµÀÖUÀ¼ÀÄ zÀÆgÀªÁzÀªÀÅ. ºÁUÁV ºÉƸÀ d£ÁAUÀzÀ ¥ÀæwAiÉƧâgÀÆ vÀªÀÄä ªÀÄ£ÉAiÀÄ°è ElÄÖPÉÆArgÀ¨ÉÃPÁzÀ PÉʦr EzÀÄ. D zÀȶ֬ÄAzÀ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀ ¹APÉÆãÁ G¥ÀAiÀÄÄPÀÛªÁzÀÄzÀÄ ºÁUÀÆ CªÀÄÆ®å ªÀiÁ»wUÀ½AzÀ PÀÆrzÀÄÝ JA§ÄzÀgÀ°è ¸ÀA±ÀAiÀÄ«®è. ªÀåªÀ¹ÜvÀªÁzÀ ¥Àæ¸ÁÛªÀ£É, ¥Àj«r,ªÀiÁ»w ¥ÀÇtð, C£ÀĨsÀªÀ ¥ÀÇtð, PÀ¼ÀPÀ½AiÀÄÄPÀÛ, wgÀļÀÄ ¨sÁUÀ, ªÀPÀÛöÈ«ªÀgÀ, DzsÁgÀ UÀæAxÀ ¥ÀnÖ, eÁ£À¥ÀzÀ ¥ÀzÀUÀ¼À CxÀðPÉÆñÀ ¸À¸ÀåUÀ¼À ¨ÉÆmÁ¤PÀ¯ï ºÉ¸Àj£ÉÆA¢UÉ ¸ÀA¸ÀÌöÈvÀ ºÁUÀÆ §¼ÀPÉAiÀÄ ±À§ÝUÀ¼ÀÄ »ÃUÉ vÀÄA¨Á ±ÀæzÉÞ, D¸ÀQÛUÀ¼ÉÆA¢UÉ ¹zÀÞ¥Àr¹zÀ MAzÀÄ ªÀĺÀvÀézÀ PÀÈw `¹APÉÆãÁ’ eÁ£À¥ÀzÀ ¸ÀAUÀæºÀzÀ MAzÀÄ M¼ÉîAiÀÄ ªÀiÁzÀjAiÀiÁVzÉ.

                                                            qÁ|| «dAiÀÄ £À½¤ gÀªÉÄñÀ

                   

                        

ಕಾಡರಶಿಣ (Botanical Name:Curuma Zedoriya)

 PÁqÀgÀ²t

  EzÀgÀ UÀqÉØAiÀÄÄ ¥ÀjªÀļÀ ¨sÀjvÀªÁVgÀÄvÀÛzÉ. EzÀgÀ J¯ÉAiÀÄ CzsÀð ¨sÁUÀzÀ £ÀqÀÄªÉ PÀqÀÄ ¤Ã°§tÚzÀ UÉgɬÄgÀÄvÀÛzÉ. UÀqÉØAiÀÄ ¤Ã° §tÚzÀ ¥ÀzÀgÀÄ PÀAqÀħgÀÄvÀÛzÉ. UÀqÉØ gÀÄaAiÀÄļÀîzÀÄÝ.

       VqÀªÀÅ MtVzÀ §½PÀ UÀqÉØAiÀÄ£ÀÄß QvÀÄÛ, vÉƼÉzÀÄ, PÉÆaÑ, CgÉzÀÄ, ¤Ãj£À°èlÄÖ ¸ÉÆù, ©½AiÀÄ »lÖ£ÀÄß ¥ÀqÉAiÀÄÄvÁÛgÉ. F »nÖ£À°è PÀ»UÀÄt«gÀĪÀÅ¢®è. DgÁgÀÆn£À »nÖ£ÀAvÉ ¨É¼ÀîVgÀÄvÀÛzÉ. PÀgÁªÀ½AiÀÄ ºÀ½îUÀgÀÄ EzÀ£ÀÄß PÀZÀgÁ »lÄÖ J£ÀÄßvÁÛgÉ. EzÀÄ DgÁgÀÆn£À »nÖVAvÀ ºÉZÀÄÑ ªÀµÀzsÀ UÀÄtUÀ¼À£ÀÄß ºÉÆA¢zÉAiÉÄA§ £ÀA©PɬÄzÉ.

       EzÀgÀ »nÖ¤AzÀ UÀAf, ¥ÁAiÀĸÀ, PÀr, a¥Àì vÀAiÀiÁjPÉ gÀÆrüAiÀÄ°èzÉ. Cw¸ÁgÀ, CfÃtðdégÀ, «µÀªÀÄdégÀUÀ¼À°è EzÀgÀ UÀAfAiÀÄ£ÀÄß ¤Ãr DgÉÊPÉ ªÀiÁqÀÄvÁÛgÉ.

       MAzÀÄ aPÀÌ UÀqÉØ £ÉlÖgÉ ªÀÄÄA¢£À ªÀµÀð ºÀvÀÄÛ ZÀzÀÄgÀ Cr eÁUÀPÉÌ £ÉqÀ§ºÀÄzÁzÀµÀÄÖ ©ÃdzÀ UÀqÉØ zÉÆgÉAiÀÄvÀÛzÉ. ºÉZÀÄÑ DgÉÊPÉ PÉüÀzÀ EzÀ£ÀÄß ¤ªÀÄä £É®zÀ°è £ÉlÄÖ, UÀqÉØ ¥ÀqÉzÀÄ »lÄÖ vÀAiÀiÁj¹PÉƽîj. »lÄÖ ªÀÄÆgÁß®ÄÌ ªÀµÀð PÉqÀĪÀÅ¢®è. ¥ÉÃmÉAiÀÄ°è 200 gÀÆ.UÉ MAzÀÄ PÉ.f zÉÆgÉAiÀÄ §ºÀÄzÁzÀgÀÆ CzÀgÀ°è PÀ®¨ÉgÀPÉ E¢ÝÃvÀÄ. ¤ªÀÄä DgÉÆÃUÀåPÁÌV EzÀ£ÀÄß £ÉlÄÖ ¨É¼É¹ »lÖ£ÀÄß ¥ÀqÉAiÀÄĪÀzÉà GvÀÛªÀÄ.

-±ÁAw £ÁAiÀÄPÀ 

                                                                                     

ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು -ಜೀವ ಉಳಿಸುವ ಕಳೆಗಳು

ಜೀವ ಉಳಿಸುವ ಕಳೆಗಳು 2008         ಕರ್ನಾಟಕ ಜಾನಪದ ಪರಿಷತ್ತು                
                                                        ಬೆಂಗಳೂರು 

    

JEEVA ULISUVA KALEGALU-Life saving plants-by

SHANTI NAYAK-Published by KARNATAKA JANAPADA

PARISHATHU, No.1, Jaladarshini Layout, Near M.S Ramaiah Hospital Main Gate, New B.E.L. Road, Banglooru- 560 054. pages:42+vi. Price:Rs.15/-copies: 2000 Year:2008

 £ÀªÀÄä£ÀÄß gÀQë¸À®Ä ¨ÉÃPÁzÀÄÝ £ÀªÀÄä ¸ÀÄvÀÛ°£À ¤¸ÀUÀðzÀ¯Éèà EzÉ. £ÁªÀÅ ¢£Á ¤®ðQë¹ vÀĽzÀÄ £ÀqÉ0iÀÄĪÀ ºÀÄ®Äè; PÀrzÀÄ, J¸É0iÀÄĪÀ ªÀÄļÀÄî, EgÀ¯ÉèÁgÀzÉAzÀÄ ¨sÁ«¹ ¤£ÁðªÀÄ ªÀiÁqÀ§0iÀĸÀĪÀ PÀ¼É EªÉ®èzÀgÀ §UÉÎ £ÀªÀÄVgÀĪÀÅzÀÄ ¢ªÀå ¤®ðPÀë÷å ªÀiÁvÀæ. £ÀªÀÄä DgÉÆÃUÀå PÉqÀĪÀÅzÀPÉÌ £ÁªÉà PÁgÀt. ¢£À¢AzÀ ¢£ÀPÉÌ ¤¸ÀUÀðzÉÆA¢V£À ¸ÀA§AzsÀªÀ£ÀÄß PÀrzÀĺÁPÀÄvÀÛ, £ÉʸÀVðPÀ «ÄwUÀ¼À£ÀÄß «ÄÃj ºÉeÉÓ ºÁPÀÄvÀÛ ¥ÀæUÀw0iÉÄA§ CzsÉÆÃUÀw0iÀÄ°è E½zÀÄ ºÉÆÃUÀĪÀ ªÀÄ£ÀĵÀå PÀëtÂPÀ ¸ÀÄRzÀ zÁ¸ÀåªÀ£ÀÄß DºÁ餹 ¥ÀqÉ¢zÁÝ£É. »wÛ® VqÀUÀ¼À£Éß®è PÀ¸ÀªÉAzÀÄ WÉÆö¹ PÉgÀ¹ QvÀÄÛ C°èUÉ PÁAQæÃlÄ ªÉÄwÛzÁÝ£É. PÀ¼ÉUÀ¼ÀÄ fêÀ G½¸ÀÄvÀÛªÉ JAzÀgÉ £ÀA§ÄªÀÅzÀÄ ©r, ºÉýzÀªÀgÀ£Éßà C£ÁUÀjPÀgÀAvÉ £ÉÆÃqÀĪÀ £ÉÆÃl CªÀ£À°èzÉ.

       ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ PÁ®PÉÌ ªÀÄvÀÄÛ ºÀªÁªÀiÁ£ÀPÉÌ ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ ºÀtÄÚUÀ¼ÀÄ, ¸À¸ÀåUÀ¼ÀÄ, PÁ¼ÀÄUÀ¼ÀÄ, ºÀƪÀÅUÀ¼ÀÄ ¨É¼É0iÀÄÄvÀÛªÉ. CªÀÅ D0iÀiÁPÁ®PÉÌ ªÀÄvÀÄÛ D0iÀiÁ ªÁvÁªÀgÀtPÉÌ CUÀvÀåªÁzÀ ¥Ë¶ÖPÁA±ÀUÀ¼À£ÀÆß OµÀ¢üÃ0iÀÄ UÀÄtUÀ¼À£ÀÄß MzÀV¸À§®èªÀÅ. ¨ÉùUÉ0iÀÄ PÉÆ£É0iÀÄ°è ¹UÀĪÀ ªÀiÁªÀÅ, ¨ÉùUÉ PÀ¼ÉzÀÄ ªÀļÉUÁ®zÀ ¨sÀgÁmÉ vÉÆqÀVzÁUÀ ¹UÀĪÀ ºÀ®¸ÀÄ, D ªÉÄð£À vÀUÀmÉ, C£ÀAvÀgÀzÀ £ÀÄUÉθÉÆ¥ÀÅöà, ¨ÉùUÉ0iÀÄ §¸À¼É, ZÀ½UÁ®zÀ ¥ÉÃgÀ¼É, 0iÀiÁªÁUÀ®Æ EgÀĪÀ MAzÉ®UÀ, ºÀjªÉ, ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ PÁ®PÉÌ ©ü£ÀߪÁV aUÀÄgÀĪÀ PÁqÀÄVqÀUÀ¼À aUÀÄgÀÄUÀ¼ÀÄ ¨Á¼ÉPÁ¬Ä0iÀÄ ªÀÄÆw, ¨Á¼É¢AqÀÄ, ªÀÄļÀÄî PÁ¬ÄUÀ¼ÀÄ-EªÉ®è C£ÁUÀjPÀgÀ DºÁgÀ JAzÀÄ £ÀA©zÀ ºÉƸÀ vÀ¯ÉªÀiÁgÀÄ «µÀzÀ°è C¢ÝzÀ zÁæQë0iÀÄ£ÀÄß wAzÀÄ DgÉÆÃUÀå GvÀÛªÀÄ¥Àr¸ÀÄvÀÛzÉ. gÉÃr0iÉÄñÀ£ï ¥ÀqÉzÀ K¥À¯ï wAzÀÄ «mÁ«Ä£ïUÀ¼À£ÀÄß zÀQ̸ÀÄvÀÛzÉ. PÉ«ÄPÀ¯ï ¥ÉÇæ¸É¹UÉ M¼ÀUÁzÀ ªÀiÁ«£À ºÀtÄÚ wAzÀÄ ¥ÀæwµÉ×0iÀÄ£ÀÄß ¸Áܦ¸ÀÄvÀÛzÉ.

       0iÉÆÃa¸À®Ä¨ÁgÀzÀ «zÁåªÀAvÀ d£À ¸ÀªÀÄƺÀ ªÀÄvÀÄÛ ¨sÁgÀvÀzÉ£ÀÄߪÀ J®èªÀ£ÀÄß UÀÄqÉغÁQ, ¸ÀÄqÀ®Ä PÁAlæPïÖ ¥ÀqÉzÀ §Ä¢Þ fë ªÀUÀð £ÀªÀÄä zÉñÀzÀ ¥ÀæUÀw0iÀÄ£ÀÄß ¸ÀA¥ÀÇtð zÁjvÀ¦à¸ÀĪÀÅzÀgÀ°è 0iÀiÁªÀ ¸ÀAzÉúÀªÀÇ E®è. F ªÀÄzsÉå PÀ¼ÉUÀ¼ÀÆ fêÀ G½¸À§®èªÉAzÀÄ ºÉüÀĪÀ ±ÁAw £Á0iÀÄPÀgÀ GzÉÝñÀªÁzÀgÀÆ K£ÀÄ?

       MlÄÖ E¥ÀàvÀÄÛ fêÀ G½¸ÀĪÀ PÀ¼ÉUÀ¼À£ÀÄß ¥ÀjZÀ¬Ä¸ÀĪÀ F ¥ÀÅlÖ PÀÈw d£À¥ÀzÀ ªÉÊzÀåQÃ0iÀĪÀ£ÀÄß zÁR°¸ÀĪÀ PÀÈw0iÀÄÆ ºËzÀÄ. ¸À¸Àå eÁ£À¥ÀzÀ ªÀÄvÀÄÛ eÁ£À¥ÀzÀ ªÉÊzÀå «eÁÕ£À- EªÉgÀqÀÆ ºÀzÀªÁV ¨ÉgÉvÀÄ £ÁªÀÅ ¢£À¢AzÀ ¢£ÀPÉÌ ¤®ðQë¸ÀĪÀ DzÀgÉ ¤®ðQë¸À¨ÁgÀzÀ PÀ¼ÉUÀ¼ÀÄ £ÀªÉÄäzÀÄgÀÄ OµÀ¢ü0iÀiÁV aUÀÄj ¤®ÄèvÀÛªÉ. 0iÀiÁªÀ PÁgÀtPÀÆÌ ºÉZÀÑ®èzÉ, MAzÀƪÀgÉ ¥ÀÅl«Äw0iÀÄ §gÀºÀ ºÁUÀÆ MAzÀÄ avÀæ PÀ¼É0iÀÄ£ÀÄß ¥ÀjZÀ¬Ä¹ CzÀgÀ §¼ÀPÉ0iÀÄ «zsÁ£ÀªÀ£ÀÆß gÉÆÃUÀ ¤ªÁgÀPÀ UÀÄtªÀ£ÀÄß «ªÀj¹ MªÉÄä¯Éà ªÀÄÄVzÀĺÉÆÃzÁUÀ E£ÀÆß MA¢µÀÄÖ «ªÀgÀUÀ¼À CUÀvÀå«vÀÄÛ C¤ß¸ÀÄvÀÛzÉ. qÉÆAQ®èzÀ ¸ÀgÀ¼À ªÁPÀåUÀ¼ÀÄ, C¸ÀàµÀÖªÀ®èzÀ RavÀ ¤gÀÆ¥ÀuÉ ºÁUÀÆ §gÀªÀtÂUÉ0iÀÄ DwäÃ0iÀÄ zsÁn ±Á¹ÛçÃ0iÀÄvÉ0iÀĵÉÖà ªÀiË®åzÀ ¸ÀÈd£À²Ã® ¸Àà±ÀðªÀ£ÀÆß vÀAzÀÄPÉÆlÄÖ N¢¸ÀÄvÀÛ ¸ÁUÀÄvÀÛzÉ. ¥Àæ¥ÀAZÀzÀ°è PÀ¼É0iÉÄA§ ¥ÀzÀ EzÉ0iÉÄà ºÉÆgÀvÀÄ PÀ¼ÉUÀ½®è JA§ ¯ÉÃRPÀgÀ ¤®Ä«UÉ CzÉà D±À0iÀÄzÀ ¥ÀÅlÖ PÀvÉ0iÀÄ GzÀÞgÀuÉ ¥ÉæÃgÀPÀªÁVzÉ.

       ¥ÁæaãÀ PÁ®zÀ°è vÀPÀ벯É0iÉÄA§ §ºÀÄzÉÆqÀØ «±Àé«zÁ央0iÀÄ«vÀÄÛ. C°è D0iÀÄĪÉðÃzÀªÀ£ÀÄß PÀ°¸ÀÄwÛzÀÝgÀÄ. C°è M§â «zÁåyð¬ÄzÀÝ£ÀÄ. DvÀ vÀ£Àß D0iÀÄĪÉðÃzÀ «zÉå0iÀÄ£ÀÄß ªÀÄÄV¹ vÀ£Àß ªÀÄ£ÉUÉ ºÉÆgÀqÀ®Ä ¹zÀÞ£ÁzÀ£ÀÄ. CªÀ£À UÀÄgÀĪÀÅ ²µÀå£À ¥ÁArvÀåªÀ£ÀÄß ZÉ£ÁßV CjwzÀÝ£ÀÄ. DzÀgÀÆ E£ÉÆߪÉÄä ¥ÀjÃQë¸ÉÆÃtªÉAzÀÄPÉÆAqÀ£ÀÄ. D±ÀæªÀÄzÀ §½¬ÄgÀĪÀ PÀ¼ÉVqÀªÀ£ÀÄß QvÀÄÛvÀgÀ®Ä w½¹zÀ£ÀÄ. UÀÄgÀÄ«£À ªÀiÁvÀ£ÀÄß ¥Á°¸ÀĪÀÅzÀPÁÌV ²µÀå£ÀÄ ªÀÄvÉÆÛªÉÄä D±ÀæªÀÄzÀ ¸ÀÄvÀÛ ¸ÀÄwÛ §AzÀ£ÀÄ. UÀÄgÀÄUÀ¼À §½ §AzÀÄ UÀÄgÀÄUÀ¼É E°è PÀ¼ÉUÀ½®è JAzÀ£ÀÄ. UÀÄgÀÄ E£ÉÆߪÉÄä £ÉÆÃr ¨Á JAzÀÄ ºÉýzÀ£ÀÄ. ²µÀå ªÀÄvÉÆÛªÉÄä D±ÀæªÀĪÀ£ÀÄß ¸ÀÄwÛzÀ£ÀÄ. CªÀ¤UÉ J°è0iÀÄÆ PÀ¼É PÁt°®è. DvÀ wgÀÄV §AzÀÄ UÀÄgÀÄUÀ¼ÉÃ, E¯Éè®Æè PÀ¼É E®è JAzÀ£ÀÄ. UÀÄgÀÄUÀ½UÉ ²µÀå£À ªÀiÁvÀÄ PÉý vÀÄA§ ¸ÀAvÉÆõÀªÁ¬ÄvÀÄ. `¤Ã£ÀÄ ¤£Àß ¥ÀjÃPÉë0iÀÄ°è GwÛÃtð£ÁzÉ. ºÉÆÃV ¨Á’ JAzÀÄ ©Ã¼ÉÆÌAqÀ£ÀÄ. F ²µÀå£Éà D0iÀÄĪÉðÃzÀzÀ ¥Àæ¹zÀÞ ªÉÊzÀå fêÀPÀ IĶ.

       F PÀvÉ ªÀÄÄ£ÀÄßr0iÀÄ ªÉÆzÀ°UÉà §AzÀÄ Erà PÀÈwUÉà QjÃl«nÖzÉ. UÀjPÉ, £É®£É°è, £ÁaPÉ ªÀÄļÀÄî, £É®ªÀiÁ«£ÀAvÀºÀ ¢£Á £ÉÆÃqÀĪÀ PÀ¼ÉUÀ½AzÀ »rzÀÄ GvÀÛgÀ PÀ£ÀßqÀPÉÌ ºÉZÀÄÑ ¥ÀjavÀªÁzÀ PÀqÀèAUÀqÀ¯É ¸ÀºÀzÉë0iÀÄAvÀºÀ ¸À¸ÀåUÀ¼ÀªÀgÉUÉ CUÀvÀåzÀ «ªÀgÀUÀ¼À£ÀÄß ¸ÀAQë¥ÀÛªÁV MzÀV¸ÀĪÀ ±ÁAw £Á0iÀÄPÀgÀ ±ÀæªÀÄ E£ÀßµÀÄÖ zÉÆqÀØ £É¯É0iÀÄ°è ¥Àj¸ÀgÀzÀ°è PÉÊUÉ ¹UÀĪÀ ºÉaÑ£À ¸À¸ÀåUÀ¼À OµÀ¢üÃ0iÀÄ UÀÄtUÀ¼À£ÀÄß zÁR°¸ÀĪÀ ªÀÄlÖPÉÌ ¨É¼É0iÀĨÉÃQvÀÄÛ C¤ß¹zÀgÉ CzÀÄ F PÀÈwUÉ C¥ÀZÁgÀªÁUÀ¯ÁgÀzÀÄ PÁgÀt ¸À¸Àå eÁ£À¥ÀzÀPÀÆÌ ¨sÁµÉUÀÆ vÀnÖzÀÄÝ MAzÉà ¥Àæ¨sÁªÀ®0iÀĪÀżÀî ¥ÀæUÀw ²Ã®vÀézÀ PÁ¬Ä¯É. vÀUÀmɸÉÆ¥ÀÅöà w£ÀÄߪÀÅzÀÄ ºÀÆPÉÆøÀÄ w£ÀÄߪÀÅzÀQÌAvÀ JµÀÄÖ PÀ¼À¥É JAzÀgÉ, F ºÀ½î d£ÀgÀÄ vÀUÀmÉ0iÀÄ£ÀÄß PÉʬÄAzÀ ªÀÄÄlÄÖªÀÅzÀPÀÆÌ ºÉùUÉ ¥ÀqÀÄvÁÛgÉ. ºÀ®¹£À PÁ¬Ä wAzÀgÉ DgÉÆÃUÀå PÉqÀÄvÀÛzÉ JAzÀÄ ¨sÁ«¸ÀĪÀ §ºÀĪÀÄA¢ PÁå¨ÉÃdÄ wAzÀÄ DgÉÆÃUÀå G½¸À®Ä §0iÀĸÀÄvÁÛgÉ. PÀ£ÀßqÀ ªÀÄvÀÄÛ EAVèõÀÄUÀ¼À ªÀÄzsÉå £ÀªÀÄä D0iÉÄÌ 0iÀiÁªÀÅzÀÄ? r¸ÉÆÌ-¨sÀgÀvÀ£ÁlåUÀ¼À°è £ÀªÀÄä ¸ÁÖAqÀrðUÉ ¨ÉÃPÁzÉÝãÀÄ? PÉ®ªÀÅ ¸À¸ÀåUÀ¼ÀÄ »AzÉ ¤dªÁV0iÀÄÆ DºÁgÀ ¥ÀzÁxÀðUÀ¼ÁV fêÀ G½¸ÀÄwÛzÀÄݪÀÅ. FUÀ CªÀÅ PÀ¼À¥É ªÀåªÀ¸ÉÜ0iÀÄ C«¨sÁdå CAUÀUÀ¼ÀAvÉ vÉÆÃgÀ®Ä ¸À¸Àå eÁ£À¥ÀzÀ 0iÀiÁªÀ PÁgÀtUÀ¼À£ÀÄß UÀÄgÀÄw¸ÀÄvÀÛzÉ? ªÉÊzÀåQÃ0iÀÄ UÀÄt E®èzÀ ¸À¸ÀåªÉà E®è. J£ÀÄߪÀ ¸ÀvÀåªÀ£ÀÄß F ªÀÄrªÀAvÀgÀ vÀ¯É0iÀÄ°è ©vÀÄÛªÀÅzÀÄ ºÉÃUÉ?

       K£ÁzÀgÀÆ ºÉüÉÆÃt fêÀ G½¸ÀĪÀ PÀ¼ÉUÀ¼ÀÄ MAzÀÄ GvÀÛªÀÄ PÀÈw. E£ÀÄß ºÉZÀÄÑ «ªÀgÀUÀ¼ÀÄ ¨ÉÃQzÀݪÀÅ JAzÀÄ £À£ÀßAvÀºÀ D¸ÀPÀÛ ¨ÉÃrPÉ ªÀÄAr¸À§ºÀÄzÁzÀ PÀÈw. ±ÁAw £Á0iÀÄPÀgÀÄ ¸À¸Àå eÁ£À¥ÀzÀ «zÁéA¸ÀgÉÆÃ, ¸À¸Àå ±Á¸ÀÛç «zÁéA¸ÀgÉÆÃ, D0iÀÄĪÉðÃzÀ ªÉÊzÀå JAzÀÄ ¥Àæ²ß¹zÀgÉ 0iÀiÁgÀÆ UÀ°©°0iÀiÁUÀ§®ègÀÄ- £Á£ÀÆ PÀÆqÀ. PÁgÀt J®ègÀÆ MAzÁV PÀĽvÀÄ §gÉzÀAwzÉ E°è. DzÀgÀÆ ¸À¸Àå eÁ£À¥ÀzÀQÌAvÀ G½zÉgÀqÀÄ PÉëÃvÀæUÀ¼À ¨sÁUÀªÉà ºÉZÀÄÑ. CªÀjAzÀ E£ÀßµÀÄÖ ªÀiË°PÀ PÀÈwUÀ¼À£ÀÄß ¤jÃQë¸ÉÆÃt.  

                                           qÁ|| gÁzsÁPÀȵÀÚ ¨É¼ÀÆîgÀÄ

ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು-ದೇವಕಿ ಓದಿದಳು

ದೇವಕಿ ಓದಿದಳು 1995         ಮಹಿಳಾ ಪ್ರಕಾಶನ ಹೊನ್ನಾವರ

`DEVAKI ODIDALU’

A booklet

Author: Shanti Nayak, Honavar

Published by: Mahila Prakashana, Honavar.

Printera: Shri Vijayalaxmi Printers

Prabhat Nagar, Honavar

F MAzÀÄ aPÀÌ ¥ÀŸÀÛPÀzÀ°è £ÁªÀÅ w½zÀÄPÉƼÀî¨ÉÃPÁzÀ «µÀAiÀÄ §ºÀ¼À EzÉ JAzÀÄ ºÉüÀ§ºÀÄzÀÄ. F ¥ÀŸÀÛPÀªÀÅ ¸ÁPÀëgÀvÉ CjªÀ£ÀÄß ªÀÄÆr¸ÀĪÀÅzÀgÀ eÉÆvÉUÉ UÁæªÀÄå ¨sÁµÉAiÀÄ ¸ÉÆUÀqÀ£ÀÄß vÉÆÃj¸ÀÄvÀÛzÉ. C½zÀÄ ºÉÆÃUÀĪÀAvÀºÀ UÁæªÀÄå ¨sÁµÉUÀ¼À°èAiÀÄ ºÉÆÃn, zÁA§Ä ºÀÆqÀÄ, PÀtÂÚ, ©zÀÌtÂ, GAzÀμÉÎ, ¥ÀAZÀAr, PÀrÃUÉ, PÀÄlÖzÀæ PÀqÁ, £ÁtÂV »ÃUÉ ºÀ®ªÁgÀÄ ¥ÀzÀUÀ¼ÀÄ E°è ¸ÉÃj CxÀðªÀvÁÛVªÉ. ºÁUÀÆ CzÀÄ £ÀªÀÄä £ÀqÉzÁqÀĪÀ ±À§Ý PÉÆñÀzÀ ºÀjPÁgÀ PÀ£ÀßqÀzÀ agÀAfë f.« CªÀgÀ ±À§Ý §AqÁgÀPÀÆÌ PÀÆqÀ ¸ÉÃgÀ®Ä EªÀÅ CºÀðªÁVªÉ. ’ JAzÀÄ ºÉüÀ§ºÀÄzÀÄ.

       

     zÉêÀQ zÉêÀtÚ£À ºÉAqÀwAiÀiÁV vÁ£ÀÄ ªÀÄUÀ¤AzÀ CPÀëgÀ C¨sÁå¸À ªÀiÁr PÉÆAqÀzÀÄÝ  UÀAqÀ¤UÉ UÉÆvÁÛzÀgÉ UÀAqÀ¤AzÀ £À£ÀUÉ J°è CªÀªÀiÁ£ÀªÁUÀÄvÀÛzÉAiÉÆà J£ÀÄߪÀ ¨sÀAiÀÄzÀ°è ªÀÄUÀ §gÉzÀ ¥ÀvÀæ NzÀĪÁUÀ CªÀ¼À°è DzÀ ¸ÀAvÉÆõÀzÀ eÉÆvÉUÉ ¨sÀAiÀÄ PÀÆqÁ ªÀåPÀÛªÁUÀĪÀÅzÀ£ÀÄß £ÁªÀÅ F ¥ÀŸÀÛPÀzÀ°è PÁt§ºÀÄzÀÄ.

       

    E°ègÀĪÀ E£ÉÆßAzÀÄ PÀvÉ `gÀAUÀ£ÀÄ CPÀëgÀ PÀ°vÀ£ÀÄ’JA§ÄzÁVzÉ. gÀAUÀ£ÀÄ ±Á¯ÉUÉ ºÉÆÃUÀ®Ä ¤gÁPÀj¸ÀÄvÁÛ£É. CªÀ£À vÀAzÉ vÁ¬ÄUÀ¼ÀÄ CªÀ¤UÉ ²PÀët PÉÆqÀ®Ä JµÉÆÖà ¥ÀæAiÀÄvÀß ¥ÀlÖgÀÄ CzÀÄ ¥ÀæAiÉÆÃd£ÀPÉÌ §gÀĪÀÅ¢®è. CªÀ£À£ÀÄß ªÀģɬÄAzÀ ºÉÆgÀ ºÁPÀ¯ÁV, CªÀ£ÀÄ PÉ®¸ÀPÁÌV C¯ÉzÁqÀÄvÁÛ£É. C°è PÉ®¸À PÉÆqÀĪÀ ªÀÄÄ£Àß CªÀ£À «zÉå ªÀÄlªÀ£ÀÄßÖ PÉýzÁUÀ CªÀ£ÀÄ C£ÀPÀëgÀ J£ÀÄߪÀÅzÀÄ UÉÆvÁÛzÁUÀ, PÉ®¸À 

¤£ÀUÉ E¯Áè JAzÀÄ ºÉýzÁUÀ CªÀ£À ªÀÄ£À¹ìUÉ £ÉÆêÁUÀÄvÀÛzÉ. ºÁUÀÆ vÁ£ÀÄ ªÀiÁrzÀ vÀ¦à£À CjªÁzÁUÀ ,CªÀ£ÀÄ ±Á¯ÉUÉ ºÉÆÃV PÀ°AiÀÄĪÀ ªÀAiÀĸÀÄì «ÄÃj ºÉÆÃVgÀÄvÀÛzÉ. DzÀgÉ HgÀ°è ¸ÁPÀëgÀ ±Á¯ÉAiÀÄ°è  gÀAUÀ PÀ°vÀÄ ¸ÁPÀëgÀ£ÁUÀĪÀzÀ£ÀÄß ªÀÄ£À «ÄrAiÀÄĪÀAvÉ awæ¹gÀÄvÁÛgÉ.F PÀvÉ ¸ÁPÀëgÀvÉAiÀÄ ªÀĺÀvÀéªÀ£ÀÄß ¸ÁgÀĪÀAvÁVzÉ.

       

       »ÃUÉ zÉêÀQ N¢zÀ¼ÀÄ J£ÀÄߪÀ ¥ÀŸÀÛPÀ §ºÀ¼À ªÀĺÀvÀéªÀ£ÀÄß ¥ÀqÉ¢zÉ. »ÃUÉ `DqÀÄ ªÀÄÄlÖzÀ VqÀ«®è ¸ÀªÀðdÕ gÀa¸ÀzÀ wæ¥À¢¬Ä®è’ J£ÀÄߪÀAvÉ ²æêÀÄw ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀÄ ««zsÀ PÉëÃvÀæUÀ¼À°è ««zsÀ jÃwAiÀÄ°è ¸ÉÃªÉ ¸À°è¸ÀÄvÀÛ, vÀªÀÄä ¥Àæw¨sÉAiÀÄ£ÀÄß ¨É¼ÀUÀÄvÀÛ ¸ÀªÀiÁd ¸ÉêÀQAiÀiÁV, ¸ÀªÀiÁd ªÀÄÄTAiÀiÁVzÁÝgÉ. »ÃUÉ E£ÀÄß CªÀgÀ ¸ÉÃªÉ ¸ÀªÀiÁdPÉÌ ºÉaÑUÉ ¹UÀĪÀAvÁUÀ¨ÉÃPÀÄ J£ÀÄߪÀÅzÉà £À£Àß C©ü¯Á±ÉAiÀiÁVzÉ.

                                                                                          gÀªÉÄÃ±ï £ÁAiÀÄPÀ      

                                                                     

arasinele kadabu

arasinele kadabu

ಎರಡು ಕಪ್ಪು ಪಾಲಿಶ್ ಮಾಡಿದ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ತೊಳೆದು ಅದರಲ್ಲಿಯ ನೀರನ್ನು ಬಗ್ಗಿಸಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ಹಾಸಿದ ಒಣ ಬಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹರಡಿರಿ.

ಅರ್ಧ ತಾಸು ಬಿಟ್ಟು ಈ ಅಕ್ಕಿಯನ್ನು ಮಿಕ್ಸಿಗೆ ಹಾಕಿ ಸಣ್ಣ ರವೆ ಮಾಡಿರಿ.

ಎರಡು ಎಳೆಯ ಸವತೆ ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ತುರಿಮಣೆಯ ಮೇಲೆ ತುರಿಯಿರಿ.

ಇಡ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆಯನ್ನು ಒಲೆಯ ಮೇಲಿತ್ತು ನೀರನ್ನು ಬಿಸಿ ಮಾಡಿರಿ.

ಸವತೆ ಕಾಯಿಯ ತುರಿಗೆ ಅಕ್ಕಿ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಮತ್ತು ಅರ್ಧ ಚಮಚೆ ಉಪ್ಪಿನ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ಮಾಡುತ್ತ ಸೇರಿಸಿರಿ

ಅರಸಿನೆಲೆ ಯನ್ನು ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದಂತೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಬೊಗಸೆ ಹಿಟ್ಟನ್ನು ಇತ್ತು ತುಸು ಪಸರಿಸಿರಿ.

ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಎಡಕ್ಕೆ ಬಲಕ್ಕೆ ಮದಚಿರಿ. ಈ ಕಡಬನ್ನು ಇಡ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕವಚಿಡಿರಿ.

ಮುಂದಿನ ಕಡಬುಗಳನ್ನು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಮಡಚಿ ಹೀಗೆ ಒಂದರ ಮೇಲೆ ಇಡುತ್ತ ಸಾಗಿರಿ

ಸುಮಾರು ೧೦ ಕಡಬುಗಲಾಗುತ್ತವೆ. ಇದ್ಲಿಯಂತೆ ಉಗಿಯಲ್ಲಿ ೨೦ ನಿಮಿಷ ಬೇಯಿಸಿರಿ.

ತೆಂಗಿನ ಕಾಯಿಯ ಹಾಲು ತೆಗೆದು ಅದಕ್ಕೆ ಬೆಲ್ಲ ತುಸು ಉಪ್ಪು ಸೇರಿಸಿರೀ . ಇದು ಸಿಹಿ ಕಾಯ್ ಹಾಲು . ಇದರಲ್ಲಿ ಎಲೆಯೋಳಗಿನ ಕಡಬನ್ನು ಗಿವುಚಿ ತಿನ್ನಿರಿ.

ಗಣೇಷ ಚವತಿ,ಹೊಸತು ಹಬ್ಬ ಮತ್ತು ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಕಡಬು ಮಾಡುವದು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಚರಣೆ ಯಾಗಿದೆ.

ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು-ಚಿನ್ನದ ಚೆನ್ನ

ಚಿನ್ನದ ಚೆನ್ನ (ಸ್ಮರಣ ಸಂಚಿಕೆ) 20 ಚಿನ್ನದ ಹಬ್ಬದ ಸಮಿತಿ ಕರ್ಕಿ

ಚಿನ್ನದ ಚೆನ್ನ (ಸಂಸ್ಮರಣ ಗ್ರಂಥ)01
ಶ್ರೀ ಚೆನ್ನ ಕೇಶವ ಪ್ರೌಢ ಶಾಲೆ, ಕರ್ಕಿ ಇದರ ಚಿನ್ನದ ಹಬ್ಬದ ಸಂಸ್ಮರಣ ಗ್ರಂಥ
ಪ್ರಧಾನ ಸಂಪಾದಕರು: ಶಾಂತಿ ನಾಯಕ
ಸಹ ಸಂಪಾದಕರು: ಪಿ.ಪಿ.ಸೂರಿ. ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿ ಹೆಬ್ಬಾರ
24-1-2001
ಪ್ರಕಾಶಕರು: ಶ್ರೀ ಚೆನ್ನ ಕೇಶವ ಪ್ರೌಢ ಶಾಲೆಯ ಚಿನ್ನದ ಹಬ್ಬದ ಸಮಿತಿ. ಕರ್ಕಿ(ಉ. ಕ) 

      

       PÀQðAiÀÄ ¸ÁA¸ÀÌöÈwPÀ ¥ÀgÀA¥ÀgÉ’ eÁ£À¥ÀzÀ vÀeÉÕ ²æêÀÄw ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀÄ 2001 gÀ°è eÁ£À¥ÀzÀ ¥ÀæPÁ±À£À¢AzÀ ºÉÆgÀvÀAzÀ QgÀÄ ºÉÆwÛUÉ PÀQðAiÀÄ ²æà ZÉ£ÀßPÉñÀªÀ ¥ËæqsÀ ±Á¯ÉAiÀÄ°è ²PÀëQAiÀiÁV ªÀÄÄSÁåzsÁå¥ÀQAiÀiÁV ¢ÃWÀðPÁ® ¸ÉÃªÉ ¸À°è¹zÀ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀÄ PÀQðAiÀÄ ¸ÁA¸ÀÌöÈwPÀ §zÀÄPÀ£ÀÄß gÀƦ¸ÀĪÀ°è ¸ÀévÀB vÁªÀÇ ¥Á®ÄzÁgÀgÁzÀªÀgÀÄ F ¥ËæqsÀ ±Á¯ÉAiÀÄ a£ÀßzÀ ºÀ§âzÀ ¸ÀägÀt ¸ÀAaPÉUÉ ¯ÉÃR£ÀªÁV ¹zÀÝ¥Àr¹ ¥ÀæPÀn¹zÀ F §gɺÀªÀ£ÀÄß ¥ÀjµÀÌj¹, «¸ÀÛj¹, UÀæAxÀgÀÆ¥À ¤ÃrzÁÝgÉ.

       

 MAzÀÄ ¤¢ðµÀÖ ¨sËUÉÆýPÀ,¥ÁæPÀÈwPÀ ªÁå¦ÛAiÉƼÀV£À HgÉÆAzÀgÀ ªÉÊ«zÀåªÀÄAiÀĪÁzÀ MlÆÖ fêÀ£À PÀæªÀĪÉà ¸ÀA¸ÀÌöÈw HgÉÆAzÀgÀ ¸ÁA¸ÀÌöÈwPÀ ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ£ÀÄß UÀÄgÀÄw¸ÀĪÁUÀ D Hj£À J®è ¸ÀªÀÄÄzÁAiÀÄUÀ¼À J®è §UÉAiÀÄ fêÀ£À «PÁ¸ÀzÀ zÀÄrªÉÄAiÀÄ£ÀÄß UÀªÀĤ¸ÀĪÀÅzÀÄ C¤ªÁgÀå. Hj£À ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀįÉèà ¨ÉÃgÀÆj PÉÆAqÀÆ «±ÀéªÁå¦ÛAiÀiÁV ¸ÀÄvÉÛ®è gÉA¨ÉUÀ¼À£ÀÄß ZÁagÀĪÀ ªÀåQÛUÀvÀªÁzÀ ¥Àæw¨sÉAiÀÄ£ÀÄß F ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°è UÀªÀĤ¸À¨ÉÃPÁzÀzÀÄÝ CªÀ±Àå. CzÀgÀ°èAiÀÄÆ `¸ÀA¸ÀÌöÈw’ JA§ ¥ÀjPÀ®à£É EAzÀÄ Cwà ºÉZÀÄÑ` CªÁå¦Û’ ªÀÄvÀÄÛ`CwªÁå¦Û’ zÉÆõÀPÉÌ M¼À¥ÀqÀÄwÛzÉ.

     ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀÄ PÀQðAiÀÄ ¨sËUÉÆýPÀ, ¥ÁæPÀÈwPÀ ¸À¤ßªÉñÀ, ¸ÀܼÀ£ÁªÀÄ, ¸ÁªÀiÁfPÀ, OzÉÆåÃVPÀ ¸ÀégÀÆ¥À, ¸Ë®¨sÀåUÀ¼ÀÄ........ EvÁå¢UÀ¼À£ÀÄß ¸ÀAQë¥ÀÛªÁV ¥Àæ¸ÁÛ¦¹ E°è£À eÁ£À¥ÀzÀ ºÁUÀÆ ²µÀÖ ¸ÁA¸ÀÌöÈwPÀ ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ ¥ÀjZÀAiÀiÁvÀäPÀ ¸À«ÄÃPÉëAiÀÄ£ÀÄß F PÀÈwAiÀÄ°è £ÀqɹzÁÝgÉ. PÉëÃvÀæ PÁgÀåzÀ C¢üPÀÈvÀvÉ, «µÀAiÀÄ ¸ÀAUÀæºÀzÀ ²¸ÀÄÛ, ªÀåQÛ, PÀÈw ¸À«ÄÃPÉë, UÀÄuÁvÀäPÀ «±ÉèõÀuÉ....... F ºÉÆwÛUÉAiÀÄ ºÉZÀÄÑUÁjPÉAiÀiÁVzÉ.

      

       PÀQðAiÀÄ eÁ£À¥ÀzÀ ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ£ÀÄß ¸À«ÄÃQë¸ÀÄvÀÛ ºÁ®QÌ MPÀÌ® ¸ÀÄVÎ PÀÄtÂvÀ, PÉÆïÁl, UÀĪÀÄmÉ ¥ÀzÀ, ºÁ®QÌ ªÀÄ»¼ÉAiÀÄgÀ PÀxÀ£ÀPÀªÀ£ÀUÀ¼À°è£À ¸Á»wåPÀ CA±ÀUÀ¼À£ÀÄß «ÄãÀÄUÁgÀ ªÀÄ»¼ÉAiÀÄgÀ ²ªÀgÁwæAiÀÄ PÉÆqÀzÀ PÀÄtÂvÀ, ºÀªÀåPÀ ªÀÄ»¼ÉAiÀÄgÀ d£À¥ÀzÀ ºÁqÀÄUÀ¼ÀÄ, £ÁªÀÄzsÁjUÀ¼À ¨sÀvÀÛ ªÉÄjAiÀÄĪÀ ºÁqÀÄUÀ¼ÀÄ………...... EªÉ®è EAzÀÄ ªÀÄgÉAiÀįÁUÀÄwÛgÀĪÀÅzÀ£ÀÄß G¯ÉèÃT¹zÁÝgÉ.

       AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ°èAiÀÄÆ `PÀQðAiÀÄ ªÀÄlÄÖ’ JAzÀÄ vÀ£ÀßzÉà DzÀ MAzÀÄ «²µÀÖ `WÀgÁuÉ’AiÀÄ£Éßà ¨É¼É¹ £ÉgÉ ºÉÆgÉAiÀÄ gÁdåzÀ®Æè QÃwðAiÀÄ£ÀÄß ¨É¼ÀV¹zÀÝ  PÀQðAiÀÄ ¸ÁA¸ÀÌöÈwPÀ ªÉʨsÀªÀªÀ£ÀÄß ¸ÁégÀ¸Àå¥ÀǪÀðPÀªÁV zÁR°¹zÁÝgÉ.PÀQðAiÀÄ SÁåwAiÀÄ£ÀÄß ºÉaѹzÀ AiÀÄPÀëUÁ£ÀzÀ »ªÉÄäüÀ, ªÀÄĪÉÄäüÀzÀ PÀ¯Á«zÀgÀÄ, ªÀÄÈzÀAUÀ, vÀ§¯ÁzÀAxÀ ªÁzÀåªÀ£ÀÄß ¹zÀÝ¥Àr¸ÀĪÀªÀgÀ PÀ¯ÉUÁjPÉ ªÀĺÁgÁµÀÖçzÀ §qÉÆÃzÉ gÁd£À£Éßà ªÉÄaѹ  CªÀjAzÀ GqÀÄUÉÆgÉAiÀiÁV ¥ÀqÉzÀ RqÀÎ, §qÉÆzÉ UÉÆA¨É, ¹ÃgÉ.......CªÀÅUÀ¼À PÀÄjvÁzÀ LwºÀåUÀ¼ÀÄ ¸ÁégÀ¸ÀåPÀgÀªÁVzÉ. ªÀÄgÁp gÀAUÀ¨sÀÆ«ÄUÉ ªÀÄÆ® ¥ÉæÃgÀuÉ ¤ÃrzÀ PÀQðAiÀÄ AiÀÄPÀëUÁ£À, ¸ÀA¸ÀÌöÈwAiÉÆAzÀgÀ `GfÓêÀ£À’ UÀÄtPÉÌ zÉÆåÃvÀPÀªÁVzÉ. §qÉÆÃzÉ gÁd¤UÉ PÀQðAiÀÄ ªÉÄüÀzÀ` ¥ÀÅvÀæPÁªÉÄö֒ AiÀÄPÀëUÁ£À¢AzÀ ¸ÀAvÁ£À ¥Áæ¥ÀÛªÁzÀzÀÄÝ; DvÀ PÉÆlÖ `§qÉÆÃzÉUÉ UÉÆA¨É’UÉ ºÁ®Ä PÀÄr¹zÀgÉ §AeÉUÉ ªÀÄPÀ̼ÁUÀÄvÀÛzÉ JA§ £ÀA©PÉ PÀQðAiÀÄ°è ºÀgÀrzÀÄÝ, EAxÀ ¸ÁªÀiÁfPÀ ¸ÉêÉUÁVAiÉÄà F UÉÆA¨É §¼ÀPÉAiÀiÁzÀzÀÄÝ gÉÆêÀiÁAZÀ£ÀPÁjAiÀiÁVzÉ.

     DgÁzsÀ£Á ¥ÀgÀA¥ÀgÉ «¨sÁUÀzÀ°è PÀQðAiÀÄ°è »A¢¤AzÀ®Æ ¥ÀÇeÉUÉƼÀÄîwÛgÀĪÀ ¨ÉÃgÉ ¨ÉÃgÉ eÁw-

d£ÁAUÀ, zsÀªÀÄðUÀ¼À zsÁ«ÄðPÀ ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ G¯ÉèÃR; ¸ËºÁzÀðvÉAiÀÄ fêÀ£À PÀæªÀÄzÀ ¥Àæ±ÀA¸É¬ÄzÉ.

    

    ¸Á»vÀå ¥ÀgÀA¥ÀgÉ «¨sÁUÀzÀ°è ²æà ¹ÃvÁgÁªÀÄ ¸ÀÆj¬ÄAzÀ »rzÀÄ EAzÀÄ §gÉAiÀÄÄwÛgÀĪÀ ¥ÀvÀæPÀvÀðgÀªÀgÉV£À ¸ÀAQë¥ÀÛ ¸À«ÄÃPÉë¬ÄzÉ. ¸ÀÆj ªÉAPÀlæªÀÄt ±Á¹ÛçUÀ¼À ¸ÁºÀ¸À; PÁæAwPÁgÀPÀ «ªÀıÁð ¥ÀæeÉÕ PÀ£ÀßqÀ ¸Á»vÀåzÀ¯Éèà ¥ÀæxÀªÀÄ ¸ÁªÀiÁfPÀ, ¸ÀévÀAvÀæ £ÁlPÀ ºÁUÀÆ ¥ÀæªÁ¸À PÀxÀ£À  gÀa¹zÀ ºÉUÀνPÉ ¥ÀwæPÉÆÃzÀåªÀÄzÀ ¸ÁºÀ¸À, wUÀ¼Áj °¦AiÀÄ CZÀÑ£ÀÄß PÀÄAZÀÄUÁgÀjAzÀ vÀAiÀiÁj¹zÀÄÝ E£ÉÆßAzÉqÉ ºÉÆ£ÀߥÀà £ÁAiÀÄPÀgÀAxÀªÀgÀÄ PÁªÀåzÀ ªÀÄÆ®PÀ gÉÊvÀ ZÀ¼ÀĪÀ½UÉ ZÁ®£É ¤ÃrzÀÄÝ. EvÁå¢AiÀiÁV ªÀÄÄRå ¯ÉÃRPÀgÀ PÀÈwUÀ¼À ¸À«ÄÃPÉëAiÀÄ£ÀÄß £ÀqɹzÁÝgÉ. ºÁUÉAiÉÄà E°è£À ±ÉÊPÀëtÂPÀ, OzsÉÆåÃVPÀ ªÀ®¸É ¥ÀgÀA¥ÀgÉAiÀÄ ªÀÄÄAzÀĪÀjPÉUÉ zÉÆqÀØ ¸ÀªÁ¯ÁVzÉ. ªÀÈzÁÞ±ÀæªÀÄzÀAvÁzÀ C£ÉÃPÀ ªÀÄ£ÉUÀ¼ÀÄ FUÀ ©ÃUÀ ªÀÄÄaÑ ªÀÄÆPÀ ªÀiË£ÀPÉÌ ¸ÀA¢ªÉ. F PÀÈw ªÀÄgÀÄ ªÀÄÄzÀætUÉÆAqÀgÉ ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀgÀÄ EªÉ®èªÀ£ÀÆß ¸ÉÃ¥ÀðqÉUÉƽ¸ÀĪÀÅzÀÄ C¤ªÁgÀåªÁUÀÄvÀÛzÉAiÉÄãÉÆÃ!

ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳು-ಆಸರ

ಆಸರ (ಸ್ಮರಣ ಸಂಚಿಕೆ) 2002 ಕರ್ನಾಟಕ ಜಾನಪದ ಮತ್ತು ಯಕ್ಷಗಾನ  ಅಕಾಡಮಿ ಬೆಂಗಳೂರು

  Asara  A Collection on Folk Drinks of Uttar Kannada Dist’

Edited by: Smt. Shanti Nayaka

Published by:Registrar Karnataka Janapada and Yakshagana Academy

Kannada Bhavna, J.C Road

Bangalore-560 002

Ph: 080-2215509s

      ºÀAUÀAxÀ £ÀªÀÄä »jAiÀÄgÀÄ ºÉüÀÄvÀÛ §A¢zÁÝgÉ. EzÀÄ UÁzÉ ªÀiÁvÀÄ. UÁzÉ ªÉÃzÀPÉÌ ¸ÀªÀÄ CAvÀ £ÀªÉÄä®ègÀ £ÀA©PÉ. CAzÀgÉ ªÉÃzÀPÉÌ ¥ÀAiÀiÁðAiÀÄ eÁÕ£À F UÁzÉ. EzÀÄ C£ÉÃPÀgÀ C£ÉÃPÀ PÁ®UÀ¼À C£ÀĨsÀªÀªÀ£ÀÄß MAzÉgÀqÀÄ ªÁPÀåzÀ°è CqÀPÀ ªÀiÁrlÄÖPÉÆArzÉ. £ÀªÀÄUÀÆ ªÀÄvÀÄÛ ªÀÄÄA¢£ÀªÀjUÀÆ F ¸ÀvÀå w½¢gÀ° CAvÀ `D¸ÀgÀ’ PÀÈwAiÀÄ°è CAxÀ eÁÕ£À«zÉ. CzÀ£ÀÄß £ÀªÀÄä d£ÀgÀ ªÀÄÄAzÉ NzÀ®Ä EqÀÄwÛzÉÝêÉ.

      D¸ÀgÀ PÀÈw «±ÉõÀªÁV GvÀÛgÀPÀ£ÀßqÀ f¯ÉèAiÀÄ, ºÉÆ£ÁߪÀgÀzÀ ¸ÀÄvÀÛªÀÄÄvÀÛt ¥ÀæzÉñÀUÀ¼À §ºÀÄvÉÃPÀ ºÉtÄÚ ªÀÄPÀ̼ÀÄ G½¹-DZÀj¹PÉÆAqÀÄ §gÀÄwÛgÀĪÀ d£ÀgÀ ¥Á¤ÃAiÀÄUÀ¼À ¥ÁævÀåQëPÉ C£ÀĨsÀªÀªÀ£ÀÄß ªÀÄAr¹zÉ. £ÀªÀÄä CPÁqɫĬÄAzÀ d£À¥ÀzÀ ¥Á¤ÃAiÀÄUÀ¼À ¥ÀæzÀ±Àð£À ¥ÁævÀåQëPÉ. «vÀgÀuÉ ªÀÄvÀÄÛ aAvÀ£É JA§ PÁAiÀÄðPÀæªÀÄ £ÀqɬÄvÀÄ. £ÁªÀÅ F PÁAiÀiÁðUÁgÀPÉÌ ¥Á¤ÃAiÀÄ ±ÉÆÃzsÀ£À PÉëÃvÀæzÀ vÀdÕgÀÄ, GzÀåªÀÄzÀªÀgÀÄ ªÀÄvÀÄÛ GvÀàwÛzÁgÀgÀ£Éß®è ¸ÉÃj¹zÉݪÀÅ. §ºÀÄvÉÃPÀ ºÉtÄÚ ªÀÄPÀÌ¼É F GvÀàwÛzÁgÀgÀÄ, EªÀjUÉ F ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°è MAzÀÄ GzÉÆåÃUÀ ¨ÉÃPÀÄ. ªÀÄ£ÉAiÀi ¥Á¤ÃAiÀÄ PÀÄrAiÀÄzÉ ªÀÄ£É ªÀÄÄgÀÄPÀ ¥Á¤ÃAiÀÄ PÀÄrAiÀÄĪÀ UÀAqÀ¸ÀgÀÄ EvÀÛ PÀqÉ §gÀ°. eÁUÀwPÀ ¥Àæ¨sÀÄUÀ¼ÀÄ ¥É¦ì, PÉÆÃPÉÆÃPÉÆî, ¸ÉàçöÊmï, «ÄjAqÁ. CAxÀ ¤zsÁ£À ¸Á«£À ¥Á¤ÃAiÀÄUÀ¼À£ÀÄß vÀAiÀiÁj¸ÀÄvÀÛ ºÀtzÀ zÀgÉÆÃqÉ ªÀiÁqÀÄwÛgÀĪÀ ¸ÀAzÀ¨sÀðzÀ°è £ÀªÀÄäªÉà £ÀÆgÁgÀÄ ¥Á¤ÃAiÀÄUÀ½ªÉAiÀÄ®è. EªÀ£ÀÄß CUÀvÀåPÉÌ vÀPÀÌAvÉ AiÀiÁPÉ §¼À¸À¨ÁgÀzÀÄ. PÉÊUÉlÄPÀĪÀ CªÀÄÈvÀ ElÄÖPÉÆAqÀÄ zÀÆgÀzÀ ºÁ¯ÁºÀ®PÉÌ ¨Á¬Ä ©qÀ¨ÉÃPÉ?.

       PÀÄrvÀªÉà C¥ÀgÁzsÀ C®è. ¸ÁªÀ£ÀÄß PÀgÉAiÀÄĪÀ PÀÄrvÀ C¥ÀgÁzsÀ; ¸ÁªÀ£ÀÆß DzÀµÀÄÖ zÀÆgÀ ªÀiÁqÀĪÀ ¥Á¤ÃAiÀÄ CªÀÄÈvÀ. ºÀvÀÄÛ gÀÆ¥Á¬Ä PÉÆlÄÖ ºÁ®Ä PÀÄrAiÀÄzÉ Cw ¨É¯ÉUÉ ¥É¦ì PÀÄrAiÀÄĪÀÅzÀÄ PÁ¬Ä¯ÉAiÉÆ RĶAiÉÆ?. £ÁªÀÅ ªÀÄrªÀAwPÉ ºÉÃgÀĪÀªÀgÀ®è fêÀ£À «¸ÀÛgÀuÉ «gÉÆâüUÀ¼À®è. ¸ÀÄAzÀgÀ ¸ÀA¸ÁgÀªÀ£ÀÄß PÁt¨ÉÃPÉ£ÀÄߪÀªÀgÀÄ. F PÀÈw CAxÀ MAzÀÄ aPÀÌ ¥ÀæAiÀÄvÀß. ²æêÀÄw ±ÁAw £ÁAiÀÄPÀ CªÀgÀÄ £ÀªÀÄä CPÁqÉ«ÄAiÀÄ ¸ÀzÀ¸ÀågÁVzÀÄÝPÉÆAqÀÄ vÀªÀÄä eÁUÀzÀ°è F PÀÈwAiÀÄ ¸ÀA¥ÀwÛUÉ PÁgÀtªÁzÀ PÁAiÀÄðPÀæªÀÄ AiÉÆÃf¹ C£ÀÄPÀÆ® ªÀiÁrPÉÆnÖzÁÝgÉ. CªÀjUÉ £ÀªÀÄä CPÁqÉ«ÄAiÀÄÄ IÄtÂAiÀiÁVzÉ. «ÄvÀæ qÁ. ZÀPÉÌgÉ ²ªÀ±ÀAPÀgï F PÀÈwAiÀÄ DdÄ-¨Ád£ÀÄß £ÉÃgÀ ªÀiÁrPÉÆnÖzÁÝgÉ. ¨É¯É PÀlÖ¯ÁUÀzÀ CªÀgÀ ±ÀæªÀÄ ¸ÀºÁAiÀÄPÉÌ £ÀªÀÄä ªÀAzÀ£ÉUÀ½ªÉ. ºÁUÉ £ÀªÀÄä CPÁqÉ«ÄAiÀÄ J®è ¸À¤ävÀæ ¸ÀzÀ¸ÀåjUÉ PÀÆqÀ.

                                                         qÁ|| ».². gÁªÀÄZÀAzÉæÃUËqÀ